Washington!

Αγαπητέ μου αναγνώστη,
νόμιζες οτι θα σου έλεγα ψέματα...Ότι δε θα σου έδινα φωτογραφίες από την πρωτεύουσα του Νέου Κόσμου. Κι όμως, υποσχέσεις - δεσμέυσεις...



το Καπιτώλιο



από τους δρόμους της Washington



το μετρό



ο Λευκός Οίκος βεβαίως - βεβαίως



To Washington Monument



Kαι η θέα από την κορυφή του μνημείου: Σε πρώτο φόντο το μνημείο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κατόπιν το Reflecting Pool και στο βάθος το Μνημείο του Λίνκολν



To Jefferson Memorial



FBI...


Πέρα από την ευθύνη που έχουν οι ίδιες οι ΗΠΑ για την εικόνα τους παγκοσμίως μεγάλο ρόλο παίζουν και το Χόλυγουντ. Για να καταλάβει ένας ξένος την αμερικανική ψυχή πρέπει να επισκεφθεί πέρα από τη Νέα Υόρκη, που είναι μια παγκόσμια πόλη και άρα ουδόλως αντιπροσωπευική των ΗΠΑ, και τη Washington και βέβαια και τις κεντρικές πολιτείες. Στην πρωτεύουσα θα καταλάβει ότι το FBI είναι μια κρατική υπηρεσία καταπολέμησης του εγκλήματος, το Πεντάγωνο είναι το ΥΠΕΘΑ των ΗΠΑ (είναι χαρακτηριστικές οι διαφημίσεις για τα ασφαλιστικά προγράμματα των αξιωματικών στο σταθμό του μετρό του Πενταγώνου που δυστυχώς δεν μπόρεσα να φωτογραφήσω αφού απαγορέυεται η φωτογράφιση για λόγους ασφαλείας). Φυσικά το Πεντάγωνο είναι ένα σύμβολο της πολεμοχαρούς Αμερικής στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου και δικαίως, δεν παύει όμως να είναι άλλη μια κρατική υπηρεσία.

Επισκέφθηκα την πόλη λίγες μέρες μετά την εκλογή Ομπάμα και η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική. Η πόλη ετοιμαζόταν για τις γιορτές των Χριστουγέννων και υπήρχε ένας άνεμος αισιοδοξίας παντού μετά την απομάκρυνση του Μπους και την ήττα των ρεπουμπλικάνων. Στα μαγαζιά με τα αναμνηστικά είδη δεκάδες προϊόντα με θέμα τον νεοεκλεγέντα αλλά και τους εκάστοτε προέδρους των ΗΠΑ, δέιγμα ότι ο θεσμός συγκεντρώνει τον απεριόριστο σεβασμό του μέσου Αμερικάνου. Καθώς επίσης και την προσήλωση του συστήματος αλλά και κατ'επέκταση της κοινωνίας στη συνέχεια. Στα μάτια ενός Ευρωπαίου πολλώ δε μάλλον ένος Έλληνα, 200 και πλέον χρόνια κρατικής κρατικής εξουσίας και η αναπαράστασή τους στη σειρά των 44 προέδρων φαντάζουν ιστορικά ασήμαντα γεγονότα. Στα μυαλό των Αμερικανών όμως συνιστούν την ιστορική συνέχεια του κράτους τους για την οποία είναι περήφανοι και θα πρέπει να την κρίνουμε λαμβάνοντας υπόψη την αμερικανική ιστορία. Ίσως μάλιστα έτσι κατορθωσουμε κάποια μέρα, απαλλαγμένοι από την παραμορφωτική επίδραση που ασκεί ο αντιαμερικανισμός, να κατανοήσουμε την αμερικανική ιστορία και την αμερικανική πολτική έναντι της Ευρώπης καλύτερα.

Πάντως θα ήθελα να ξαναπάω στη Washington για να δω τις κερασιές γύρω από το μνημείο του Jefferson ανθισμένες!

Σα βγεις στον πηγαιμό για το νέο κόσμο...μέρος δεύτερον!

Αγαπητέ μου αναγνώστη,

μετά από αναμονή σχεδόν έντεκα μηνών (είδες πως περνάει ο καιρός;) ήρθε η ώρα για την πολυαναμενόμενη συνέχεια του ποστ με θέμα το ταξίδι στη Νέο Κόσμο. Για να σου γράφω ακόμα πα να πει πως έφτασα και γύρισα σώος και αβλαβής, ευχαριστώ όμως για το ενδιαφέρον.
Περίληψη προηγουμένου: Ο μουτσάκος ξεκίνησε με προορισμό τη Washington αλλά προκειμένου να εξοικονομήσει ολίγους παράδες προτίμησε να ταξιδέψει μέσω Amsterdam. Ένεκα κακοκαιρίας στην Ολλανδία έφτασε με καθυστέρηση στο Άμστερνταμ με αποτέλεσμα να χάσει την πτήση για Αμέρικα. Μετά από πολύωρη αναμονή εξασφάλισε θέση με πτήση της επόμενης ημέρας, βρήκε κατάλυμα για το βράδυ στο Λάιντεν και το επόμενο πρωί ξεκίνησε πρωί - πρωί για το αεροδρόμιο.

Γενικά δε φοβάμαι τα αεροπλάνα αλλά βλέποντας το αεροσκάφος που θα με πήγαινε - επιτέλους - στον προορισμό μου δεν σου κρύβω, αγαπητέ μου αναγνώστη - ότι τα χρειάστηκα κάπως: ήταν ένα μικρούλικο αεροπλάνο, (Boeing 757 αν αναρωτιέσαι), 6 θέσεις ανα σειρά, ούτε ατομική τηλεορασούλα, ούτε τίποτα! Πριν σκεφτείς ότι είμαι ένας ξιπασμένος μικροαστός θα σου πω το εξής: πέρασε κι εσύ 7 ώρες σ'ενα αεροπλάνο και τότε θα καταλάβεις την αξία της ατομικής οθόνης κυρίως του έξτρα χώρου. Κι εξηγούμαι: αναρωτιέμαι πώς πέρασαν 7 ώρες σφηνωμένος στη μεσαία θέση με το λάπτοπ στα πόδια γιατί υπήρχε χώρος στο ντουλάπι με μια συνταξιούχο Ρουμάνα φιλόλογο στα αριστερά μου, που στη διάρκεια της πτήσης παίζει να ήπιε 2-3 μπράντυ κι άλλα τόσα λικέρ κι έναν Ιταλό στα δεξιά μου ο οποίος δε μίλαγε Αγγλικά. Μιλώντας ένα μείγμα Ισπανο-αγγλο-ιταλικών συνεννοηθήκαμε με τον Ιταλό και μάλιστα κάναμε σοβαρότατη συζήτηση με θέμα τον νεοεκλεγέντα τότε Ομπάμα, το εκπαιδευτικό σύστημα στη Βρετανία, τον Μπερλουσκόνι κι άλλα τέτοια σοβαρά και ωραία.
Κάποια ευλογημένη στιγμή προσγειωθήκαμε στη Washington, πέρασα τον έλεγχο διαβατηρίων και περίμενα την αποσκευή. Εκείνη τη στιγμή συνέβη αυτό που κάθε ταξιδιώτης τρέμει: Μια φωνή που δυσκολεύτηκε μάλλον να προφέρει το όνομα μου με φώναξε από τα μεγάφωνα για να μου πει ότι η αποσκευή μου έρχεται...με την επόμενη πτήση! Υπενθυμίζω ότι ήμουν ήδη καθοδόν πάνω από 30 ώρες, φορώντας τα ίδια ρούχα τα οποία πρόδιδαν και τι είχα φάει στο αεροπλάνο (εντάξει είμαι κάπως απρόσεχτος, για να σου λύσω την απορία λαζάνια είχε το μενού). Τελοσπάντων αφού τακτοποιήθηκε το θέμα της αποσκευής (τους έδωσα τη διεύθυνση του σπιτιού όπου θα έμενα και υποσχέθηκαν ότι θα μου την παραδώσουν κατά τις 9.00 το βράδυ - υπόψιν, ήταν ήδη 5.30 το απόγευμα), ξεκίνησα να πάω στο σπίτι.

Η Washington αγαπητέ μου αναγνώστη ναι έιναι μια πόλη για γραφειοκράτες, πράκτορες του FBI και καραβανάδες που εργάζονται στο Πεντάγωνο αλλά δεν παύει να είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πόλη. Για του λόγου το αληθές θα σου παραθέσω πλούσιο φωτογραφικό υλικό στο επόμενο ποστ το οποίο υπόσχομαι ότι θα ακολουθήσει λίαν συντόμως και όχι το 2010!

Έφτασα κάποια ευλογημένη στιγμή στο σπίτι του φίλου Νικ που θα με φιλοξενούσε και αποφάσισα να μην περιμένω την αποσκευή. Μια και δυο λοιπόν πήγα στο ξενοδοχείο που θα φιλοξενούσε το συνέδριο προκειμένου να συναντήσω ένα φιλικό ζευγάρι που είχε κονέ και θα με έχωνε στη ρεσέπσιον ενός από τα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια. Τώρα θα σε γελάσω γιατί δε θυμάμαι ποιό ήταν αλλά σύντομα, μετά από κάποια κρασάκια και με την ευγενική χορηγία του τζετ λαγκ άρχισε να με παίρνει ο ύπνος. 'Ηταν ώρα να αποχωρήσω αλλά προτού πάω σπίτι συνάντησα τον Νικ και πήγαμε για φαγητό. Απορώ πώς τα έκανα όλα αυτά μετά από τόση ταλαιπωρία. Κατέληξα σπίτι όπου φυσικά η βαλίτσα δεν είχε εμφανιστεί και την έπεσα για ύπνο. Κάποια στιγμή στη 1 τα ξημερώματα ξύπνησα από έναν χτύπο στην πόρτα και ανοίγοντας έιδα έναν αξιαγάπητο μαυρούκο (εντάξει αφροαμερικάνο! Ωχοοου) με τη βαλίτσα μου ανα χείρας. Οι δυνάμεις μου δεν επέτρεπαν μπάνιο αλλά τουλάχιστον άλλαξα εσώρουχα...Μετά από 36 ώρες...Το πρωί όμως έκανα ένα απολαυστικότατο μπάνιο και ξεκίνησα νωρίς νωρίς να δω την πόλη του Ομπάμα που ακόμα δεν είχε εγκατασταθεί στο Λευκό Οίκο και στη συνέχεια να κατευθυνθώ στο συνέδριο όπου μιλούσα κατά το μεσημέρι.

Αυτά λοιπόν. Ηθικόν δίδαγμα: από τούδε κι εφεξής υπερατλαντικό ταξίδι μόνο απευθείας (και μια αλλαξιά εσώρουχα στη χειραποσκευή για παν ενδεχόμενον).

Στο επόμενο: Η Washington όπως την είδε ο Μουτσάκος