Σα βγεις στον πηγαιμό για το Νέο Κόσμο

(την Αμερική εννοώ ε, όχι τη γειτονιά)

Το μουτσάκος.μπλογκσποτ.κομ σπάει επιτέλους τη σιωπη του και σας παρουσιάζει σε συνέχειες το πόνημα: Σα βγεις στον πηγαιμό για το Νέο Κόσμο.

Μέρος πρώτον

Ο μουτσάκος και φέτος το Νοέμβριο έκανε το προγραμματισμένο του ταξίδι στη γη της επαγγελίας. Προορισμός του ήταν φέτος η πρωτέυουσα των ΗΠΑ Ουάσιγκτον όπου διοργανώθηκε το ετησιο συνέδριο στο οποίο έλαβε μέρος. Σοφά ποιών και με το πετρέλαιο στα 140 δολάρια το βαρέλι ο μουτσάκος έκλεισε εισιτήριο φτηνό αλλά με ενδιάμεσο προορισμό το Άμστερνταμ...What's the worst thing that can happen σκέφτηκε ο μουτσάκος και αρχισε να ετοιμάζει το ταξίδι του.

Ξεκίνησε αξημέρωτα για το Heathrow που μόνο καθυστερήσεις και ταλαιπωρία του επεφύλαξε κατά το παρελθόν, έκαμε το check in και περίμενε. Η πτήση ήταν προγραμματισμένη για τις 8.40. Μεταφέρθηκε στις 9.30 λόγω καθυστερημένης άφιξης του αεροπλάνου από το Αμστελόδαμο, και μετά στις 10.30, και ο μουτσάκος περίμενε σαν άλλος Αγγελάκας κοιτώντας τα αεροπλάνα να πετούν, θέαμα ιδιαίτερα βαρετό έως και εκνευριστικό όταν όλα πετούν εκτός από τη δική σου πτήση. Μια ευλογημένη στιγμή μπήκαμε στο αεροπλάνο στιγμή κατά την οποία μόλις οριακά προλάβαινα την ανταπόκριση για Ουάσιγκτον. Με το που κάθισα στη θέση μου με πήρε ένας γλυκός ύπνος μόνο που μετά από 20 λεπτά που ξύπνησα ήμασταν ακόμα στο Heathrow και η προοπτική να χάσω την πτήση πλησίαζε απειλητικά την πραγματικότητα.

Η ψυχολογία του επιβάτη είναι μυστήριο πράμα αγαπητέ μου αναγνώστη: εν αρχή επικρατεί άκρατη αισιοδοξία: Σίγά που θα μου συμβεί εμένα, σώπα καλέ, θα προλάβω και άλλα τέτοια. Ακολουθεί το στάδιο του ρεαλισμού όπου σιγά σιγά χωνεύεις ότι έχεις χάσει την πτήση και σκέφτεσαι ως πολυμληχανος Οδυσσέας πως θα φτάσεις στον προορισμό σου και μετά σε πιάνει κρύος ιδρώτας και σκέφτεαι όλες τις απίθανες πλην όμως δυσάρεστες εκδοχές. Αφου λοιπόν υπολογισα τη διαφορά της ώρας και την στοιχειώδη χρονική διάρκεια της πτήσης Λονδίνο - Άμστερνταμ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι έχω πια χάσει την πτήση μου.

Φθάνοντας στο Schıphol η πτήση για Ουασιγκτον φυσικά είχε φύγει κι έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου στα γκισέ της KLM. Μόνο που δεν ήμουν ο μόνος! Άλλοι 300 "τυχεροί" επιβάτες είχαν εναποθέσει τις τύχες τους στα ίδια αυτά γκισέ (όπου εργάζονταν 2 (ναι ΔΥΟ) υπάλληλοι). Αποτέλεσμα: 5 ώρες αναμονή για rebooking! Και πάλι λες, δεν μπορεί, αυτό δε μου συμβαίνει, θα στρώσει το πράμα...Αλλά όχι! Από 2.30 μέχρι τις 7.30 το απόγευμα περιμέναμε και περιμέναμε (μας τάισαν ένα ομολογουμένως γευστικότατο σάντουιτς και μας δώκαν κι ένα μπουκάλι νερό). Τελικά μου έδωσαν θέση στην πρώτη πρωινή πτήση το επόμενο πρωί. Ξενοδοχείο: Ούτε λόγος! Έλαβα ένα κουπονάκι που περιείχε μια τηλκεφωνική κάρτα 5€, έτερο κουπόνι 10€ για φαγητό και 50€ έκπτωση στην επόμενη πτήση KLM! Μπερεκέτια!

Έπρεπε λοιπόν να βρω κάπου να κοιμηθώ! Κι επειδή ο μουτσάκος έχει καβάτζες (σχεδόν) παντού βρηκε τη λύση! Πήγα στο μαγευτικό Λάιντεν, 20΄με το τρένο από το αεροδρόμιο. Την ώρα που έφτασα έπιασε μια ώρα χιονοθύελα αλλά τι μ'ένοιαζε! Είχα σπίτι να κοιμηθώ κι ένα πιάτο φαί! Βέβαια το σπίτι του φίλου Νίκου, όπως έμαθα εκ των υστέρων, φιλοξενούσε μέχρι πρότινος μια γάτα. Όπως είναι γνωστό οι γάτες είναι όργανα του σατανά κι έτσι εντός μιας ώρας ο μουτσάκος δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Να γιατί πρέπει να κουβαλάω πάντοτε μαζί μου το αερολίν.

Με περίσια δυσκολία το βράδυ πέρασε και ήταν ώρα να πάω πριν το χάραμα μονάχος και πάλι στο αεροδόμιο. Είπα να κάνω κι ένα τσάι, έτσι για να στρώσει ο λαιμός μου...Τι το θελα...Δυο ώρες αργότερα μου καρφώθηκε η ιδέα στο μυαλό λίγο πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο ότι είχα ξεχάσει το γκάζι ανοιχτό. Όταν ο Νίκος σήκωσε το τηλέφωνο μάλλον με γαμοσταύρισε αλλά τουλάχιστον έφυγε από το μυαλό μου η σκηνή με τους Ολλανδούς αξιωματικούς να με απομακρύνουν από την αίθουσα αναμονής ως ύποπτο για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Σε λίγο η εκνευριστικότατη Ολλανδή αστυνομικός θα με ανέκρινε για το ταξίδι μου γιατί όπως και να το κάνουμε είμαι εν δυνάμη απειλή για την υπερδύναμη...

Συνεχίζεται...

Υ.Δ.

To μουτσάκος.μπλογκσποτ.κομ, ανανεωμένο και μετά από πολύμηνη απουσία επανέρχεται με ένα συναρπαστικό (που λέει ο λόγος) ποστ με θέμα το βίο και την πολιτεία ενός υποφήψιου διδάκτορα (από τούδε κι εφεξής θα γράφεται ΥΔ χάριν συντομίας) καθώς πολλές είναι οι παρεξηγήσεις, παρερμηνείες και λοιπές απορίες για το τι είναι τελικά (και τι δεν είναι) ο ΥΔ!

Λοιπόοοον, ο/η ΥΔ είναι μεν φοιτητής αλλά όχι από αυτούς που ξέρετε και πολλοί από εσάς ήσασταν κάποτε (και μερικοί είστε ακόμη). Τουτέστιν, είναι κάπως μεγαλύτερος ηλικιακά, και -υποτίθεται πάντα- κάπως σοφώτερος, αλλά δεν μαστίζεται πια από τις ίδιες αφραγκίες και επίσης δεν ξημεροβραδιάζεται στα ρεμπετάδικα, κλαμπ κλπ κλπ. Όχι απαραίτητα γιατί γέρασε αλλά γιατί άλλαξαν τα γούστα του και πλέον γουστάρει πιο ιντελεκτουέλ διασκεδάσεις.

Από την άλλη μεριά αν δεν έχει εξασφαλίσει υποτροφία ή κάποιου είδους χρηματοδότηση/εργασία στο πανεπιστήμιο ή αλλού η οικονομική του κατάσταση δεν απέχει και πολύ από αυτή που περιγράψαμε πιο πάνω.

Ο/η ΥΔ έχει (όπως όλοι μας σ'αυτή τη ζωή) έναν σκοπό: να τελειώσει κάποια στιγμή το ρημάδι το διδακτορικό και μετά...να πιάσει μια δουλειά, αν γίνεται κάπως σχετική με το αντικείμενο των σπουδών του. Έτσι αρκετές από τις υποθέσεις της ζωής του/της ΥΔ είναι σε αναστολή μέχρι να τελειώσει το διδακτορικό. Γι αυτό ο/η ΥΔ πρέπει να αντιμετωπίζεται με στοργή, αγάπη και προδέρμ αν εμφανιζέται υπεραγχωμένος, στον δικό του κόσμο, αν φέρεται να συζητάει με άλλους ΥΔ ακατόνητα και εν πολλοίς βαρετά θέματα όπως οι γαμήλιες τελετές στη Ζάμπια, ο τύπος της Κύπρου τη δεκαετία του 20 ή κάποια περίεργα ένυζμα.

Ένα από τα θέματα που απασχολούν τη ζωή του/της ΥΔ είναι ασφαλώς αυτό της προσωπικής του/της ζωής. Τι νομίζατε; Έχουν και οι ΥΔ προσωπική ζωή. Μόνο που είτε καταλήγουν να τη μοιράζονται με άλλες/άλλους ΥΔ (γιατί μόνο αυτοί τους καταλαβαίνουν). Διότι μια χαρά θα γούσταρε ο τάδε ΥΔ να συνάψει δεσμό με μία κομμώτρια ας πούμε (και ας μη θεωρηθεί ότι έχω τίποτα εναντίον της ευγενούς τάξης των κομμωτριών) αλλά βάζουμε αν θέλετε στοίχημα ποιος από τους δυό θα την έκανε πρώτος από την πλήξη και τη βαρεμάρα (έγω βάζω 5€ στην κομμώτρια πάντως).

Οι κοινωνικές σχέσεις του ΥΔ όπως είπαμε περιορίζονται συχνά σε ομοιοπαθείς. Υπάρχει όμως ένας άνθρωπος που κατέχει σημαντική θέση στη ζωή του ΥΔ κι αυτός δεν είναι άλλος από τον επιβλέποντα καθηγητή ΑΚΑ σουπερβητορα (από τις λέξεις supervisor και επιβήτορας, σύμφωνα με το Μιχάλη, φίλο ΥΔ). Η ψυχική ηρεμία του ΥΔ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον σουπερβήτορα, σπανίως δε συμβαίνει το αντίθετο. Ο χαλαρός σουπερβήτορας είναι ευχή και κατάρα. Ο αυστηρός σουπερβήτορας το ίδιο.

Μια άλλη φήμη για τους ΥΔ είναι ότι ταξιδεύουν πολύ την ώρα που οι κοινοί θνητοί εργάζονται/πήζουν κλπ. Ουδέν ψευδέστερον! Οι ΥΔ ταξιδεύουν μεν σε εξωτικούς προορισμούς για συνέδρια κλπ αλλά ποιος σας είπε ότι γίνονται τόσα πολλά συνέδρια στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στις Σευχέλες, έστω στην Ιμπίθα βρε αδερφέ; Αφήστε δε που όταν μιλάμε για συνέδρια ο ΥΔ είναι υποχρεωμένος να μένει κλεισμένος σε ξενοδοχεία και συνεδριακά κέντρα και ν'ακούει επί ώρες ανακοινώσεις επί κατά κανόνα βαρετών θεμάτων, που και καλά σκοπό έχουν την προώθηση της έρευνας! Και καλά! Ευχαριστήθηκατε λοιπόν τώρα; Εν πάση περιπτώσει όλα στη ζωή είναι θέμα προτεραιοτήτων! Όταν εσείς παίρνετε τον μισθουλάκο σας μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει τι σας φταίνει ο πτωχός πλην τίμιος ΥΔ που ταξιδεύει για τα συνέδριάκια του; Φάτε τώρα το γραφείο και τη χαρτούρα και τουμπεκί.

Φτάνουμε τέλος σε ένα πολύ σημαντικό θέμα: στον κώδικα επικοινωνίας των υπολοίπων "κανονικών" ανθρώπων με τους ΥΔ: Μερικοί κανόνες που ίσως να μην έχουν καμία επίπτωση στη δική σας ψυχοσύνθεση αλλά σίγουρα θα κάνουν τη ζωή των ΥΔ ευκολώτερη:

1ος Κανόνας: ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δε ρωτάμε τον/την ΥΔ πότε θα παραδώσει τη διδακτορική του διατριβή. Πρώτα απ'όλα τι σας κόφτει εσάς; Ε; Κι έπειτα αν ήταν να την παραδώσει σύντομα, πιστέψτε με, θα σας ζάλιζε νυχθημερόν, μη σας πω ότι θα σας έδινε και κεφάλαια να διαβάσετε και να επιμεληθείτε! Μην αγχώνετε λοιπόν τον ΥΔ! Θα την τελειώσει κάποια στιγμή! Και τότε θα πάρει την εκδίκησή του από όλους όσοι τον ρωτάνε ως πότε θα σπουδάζει, τι θα κάνει στη ζωή του κλπ. Άντε!

2ος Κανόνας: Δε ρωτάμε τον ΥΔ τι θα κάνει μετά! ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ούτε ο ίδιος. Διότι υπάρχει μια μεγάλη απόσταση που χωρίζει το ευκταίο από το εφικτό στο επαγγελματικό μέλλον του ΥΔ. Κι επειδή ο μπαμπάς του μέσου ΥΔ δεν έχει ιδιωτικό πανεπιστήμιο, δεν είναι ο Λάτσης ή ο Βουλγαράκης δεν μπορεί να σας απαντήσει. Εξού και κάθε φορά που κάνετε αυτή την ενοχλητική ερώτηση λαμβάνετε την εξίσου ασαφή απάντηση: Δεν ξέρω, εξαρτάται από τις προσφορές που θα έχω, θα δούμε.

3ος Κανόνας: Όταν ρωτάτε για το θέμα του διδακτορικού του ΥΔ ξέρουμε ότι δεν καταλαβαίνετε και πολλά (ούτε κι εγώ εδώ που τα λέμε όταν ρωτάω φυσικοχημικούς-βιολόγους κλπ). Έτσι δικαιολογούμε το νεύμα με το γερμένο κεφάλι προς τα δεξιά, και την ατάκα: "Αχ τι ενδιαφέρον". Αν θέλετε επιπλέον λεπτομέρειες να περιμένετε μια διάλεξη από 5' έως 50' ανάλογα με τις διαθέσεις του ΥΔ. Και καλά να πάθετε! Ας μη ρωτούσατε!

Όλα να ανωτέρω αποτελούν κατά κύριο λόγο προσωπικές απόψεις του γράφοντος, μερικές φορές δε διάφοροι συνάδελφοι διδακτορικοί συμφωνούν απολύτως. Τυχόν εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Το μουτσάκος.μπλογκσποτ.κομ δέχεται σχόλια, προτάσεις και αντιρρήσεις καθώς δε και προσθήκες στην παρούσα ανάρτηση.

Εύχομαι λοιπόν σε όλους τους ΥΔ μια καλή ακαδημαϊκή χρονιά. Και όταν ετοιμάζομαι να υποστηρίξω τη διατριβή θα σας ενημερώσω! Στο μεταξύ ευχαριστώ για τη στήριξη!

μουτσάκος, ΥΔ

Eurovision το ανάγνωσμα

Ήρθε εκείνη η εποχή του χρόνου που εισπράττω την αποδοκιμασία (ενίοτε και τη χλεύη) φίλων και γνωστών γιατί ασχολούμαι με το φεστιβάλ. Λοιπόν για να τελείωνουμε (γιατί έχει και δεύτερο ημιτελικό την Πέμπτη και τελικό το Σάββατο) η Γιουροβίζιον ΔΕΝ είναι ούτε διαγωνισμός κλασικού τραγουδιού/ μουσικής ούτε φιλοδοξεί να αναδείξει το νέο υπερσυγκρότημα της ροκ σκηνής, ούτε τον νέο υπερτραγουδιστή της ποπ. Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν πλέον τα εκάστοτε star academy, fame story κλπ κλπ. Ο διαγωνισμός είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομα του: διαγωνισμός τραγουδιού. Ο,τι κάτσει! Ελαφρό, λαϊκό, ποπ, ροκ, μπαλάντα, ηλεκτρονικό κλπ. Βέβαια θα μου πεις, επειδή είσαι πνεύμα αντιλογίας, ότι η ποπ μουσική υπερισχύει. Ναι, μαζί σου. Εμένα μου αρέσει, πολύ. Σου αρέσει κι εσένα η ποπ μουσική; Έξοχα. Δε σου αρέσει. Μην το δεις! Είναι πολύ λάιτ για τα γούστα σου; Μην ασχοληθείς! Δεν πειράζει.

Τα τελευταία χρόνια άλλαξε λέει η Γιουροβίζιον; Εμ, 53 χρονών γίνεται φέτος, τι περίμενες; Εκεί που είχε 23 συμμετοχές το 1993 φέτος έχει 43. Αλλάζουν τα σύνορα, αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν και τα φεστιβάλ. Ναι, έχει γίνει πλέον κυρίως θέαμα με χορούς και πανηγύρια και φωτιές και πυροτεχνήματα επί σκηνής και τα τοιαύτα. Μαζί σου! Ναι, ο καθένας αν το επιθυμεί τραγουδάει στα Αγγλικά ή σε όποια γλώσσα θέλει. Και πάλι μαζί σου! Είναι όμως κάτι που μ'αρέσει να βλέπω ν' ακούω και να παρακολουθώ, αν γίνεται με παρέα, σαν ένα παρτάκι, και να κατεβάζω ορισμένες από τις συμμετοχές, και να τις ακούω για μήνες. Και να βαθμολογώ χώρες και παρουσίες και να διαλέγω με τον κολλητό μου το καλύτερο ξέκωλο της χρονιάς.

Διότι την παρακολουθώ από το 1987 και δεν την έχω χάσει ούτε μια χρονιά, όταν η μοναδικός τρόπος να έχω τα τραγούδια ήταν να γράψω τη βραδιά σε βίντεο. Ακόμα κι αν έπρεπε να προγραμματίσω το βίντεο να γράψει την ώρα που έπρεπε να είμαι στην ανάσταση (θαρρώ το 1994) και να το δω όλο μέχρι τις 4.00 μετά την εκκλησία.
Διότι γουστάρω τρελά ν'ακούω διαφορετικές λαλιές κι ενίοτε διαφορετικά μουσικά είδη.
Διοτι έχει πλάκα η ψηφοφορία και ο σχετικός χαβαλές και η γκρίνια για τα μπλοκ χωρών που καθορίζουν ανάλογα την ψήφο τους.


Τι είπες, είναι ένα πανηγυράκι για γκέι και φλώρους; Σώπα καημένε, πολύ σοβαρά τα παίρνεις τα πράγματα. Χαλάρωσε κι απόλαυσέ το. Κι αν δεν σ'αρέσει απλώς μην το δεις.

Έχει και γυναικάρες φέτος, όπως κάθε χρονιά, το μουτσάκος.μπλογκσποτ.κομ όμως δεν έχει μάτια παρά για την Σιρούζο, την εκπρόσωπο της Αρμενίας, και της εύχεται καλή επιτυχία.

Άντε και καλή διασκέδαση το βράδυ του Σαββάτου, ο υπογράφων έχει κοινωνικές υποχρεώσεις και θα αρκεστεί σε αναμετάδοση μεσω σμσ.

Ο Γιάννης ψήνει;

Η ιστορία που ακολουθεί είναι πραγματική, τα ονόματα δεν έχουν αλλαχθεί κι έχει προεσφέρει αφορμή για ατελείωτο γέλιο κατά καιρούς, όποτε αναπαράγεται σε παρέα. Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τη Φω που την επανέφερε από την αποθήκη αναμνήσεων της παιδικής ηλικίας.

Λοιπόν, σαν μικρό παιδί ήμουν μάλλον παράξενο στο φαγητό, εν ολίγοις έτρωγα λίγα φαγητά και έκανα τη ζωή της μάνας μου δύσκολη. Η τάση παραμένει αν και πρέπει να ομολογήσω ότι έχω κάνει φιλότιμες προσπάθειες να διευρύνω τους γευστικούς μου ορίζοντες. Παρ' όλα αυτά ακόμα υπάρχουν φαγητά που δεν αγγίζω και δηλώνω υπεύθυνα ότι το σουσί και το κουνουπίδι θα απαγορευθούν μόλις έρθω στην εξουσία.

Στο θέμα μας λοιπόν. Προ αμνημονέυτων χρόνων, κι ενώ ήμουν 6 ή 7 χρόνων, ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο μ'είχε κόψει η πείνα καθότι για μεσημεριανό είχαμε κάτι σε ψάρια ή χόρτα ή κάτι άλλο τελοσπάντων που δε θυμάμαι άλλα σίγουρα δε μου άρεσε. Γεγονός έιναι ότι δεν είχα χορτάσει και πεινούσα. Όπως συμβαίνει σε πολλά ελληνικά σπίτια τα μεσημέρια του καλοκαιριού, οι γονείς κοιμούνται και τα παιδιά προσπαθούν να ψυχαγωγηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χωρίς να ξυπνήσουν τους γονείς τους και ακούσουν χριστοπαναγίες . Οι γονείς λοιπόν αναπάυονταν, κι εγώ έπρεπε να γεμίσω το στομάχι μου. Επιλογές πολλές δεν υπήρχαν, το τοστ ήταν η καλύτερη λύση! Όμως η κουζίνα βρίσκεται βρισκόταν δίπλα στο υπνοδωμάτιό τους και ο παραμικρός ήχος καθώς επίσης και η παραμικρή μυρωδία θα τους ξύπναγε άρα θα είχαμε χριστοπαναγίες εις διπλούν.

Έτσι λοιπόν ο Γιαννάκης σκέφτηκε την ακόλουθη λύση: τοστιέρα στο μπαλκόνι, ψήσιμο και άμεση κατανάλωση χωρίς μυρωδιές και "προδοτικούς θορύβους". Το τέλειο έγκλημα; Θα ήταν αν είχα προσμετρήσει τον αστάθμητο παράγοντα: την αστείρευτη δίψα της Ελληνίδας νοικοκυράς και αγνής γειτόνισσας για κουτσομπολιό και ρουφιανιά. Το ίδιο απόγευμα μια γειτόνισσα (έχε χάρη ρουφιάνα που δεν ξέρω ποια με έδωσε στεγνά) πήρε τηλέφωνο τη μάνα και μεταξύ άλλων ρώτησε:
-"Γιωργία (η μάνα), τι κάνει ο Γιάννης στο μπαλκόνι;
-Τι κάνει;
-Ψήνει;

Έτσι άδοξα τελείωσε η καριέρα μου ως ψήστης. Δεν κατέφυγα ποτέ ξανά σ'αυτή τη λύση, μπορεί να άκουσα και καμιά παναγία ενώ δεν αποκλείω και κανά μπάτσο, έτσι για παραδειγματισμό αν και δε θυμάμαι άλλες λεπτομέρειες.

Το ηθικό δίδαγμα: Ποτέ μην υποτιμάτε την αστείρευτη δίψα του Έλληνα μικροαστού για χαφιεδισμό. Και αν θέλετε να ψήσετε, ή τελοσπάντων να κάνετε κάτι...κρυφά από τον αγαπημένο σας γείτονα στο μπαλκόνι φροντίστε να έχετε κατεβάσει τις τέντες!

Το πείραμα

Είναι ένα πείραμα, ένα πείραμα που δεν κάνω για πρώτη φορά. Το πειραματόζωο είμαι εγώ και την κατάληξη του πειράματος, όπως συνήθως γίνεται, δεν την ξέρω. Το θέλησα όμως, κι ας ήξερα το κόστος. Ξέρω γιατί, τα ωφέλη θα είναι μεγαλύτερα, το πιστέυω ακόμα, κι ας μην έχω καν μπει στην πλέον αποφασιστική φάση του πειράματος. Έτσι κι αλλιώς δεν έιχα τίποτα να χάσω, το χρόνο μου ίσως, αλλά καιρός είναι πια να το παραδεχθώ, έχω μια περίεργη σχέση με το χρόνο.

Τα μικρά γράμματα, τους όρους συμμετοχής νομίζω δεν τους διάβασα προσεκτικά... Κάτι έλεγε, θυμάμαι, ότι το πείραμα δεν έχει εξασφαλισμένη επιτυχία, πως το λένε οι διαφημίσεις των επενδυτικών πακέτων: Οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές...
Εμπρός λοιπόν, στα πλαίσια του πειράματος...αγόραζε αέρα, χτίσε πάνω σε κάτι που δεν υπάρχει, με τη φαντασία σου φτιάξε ιστορίες...Αυτο θέλεις; Να παίξεις πάλι ρόλους που δεν σου αξίζουν;
Τι αισθάνεσαι; Τι μπορείς να αισθανθείς; Που να πάρει, δεν είναι αυτό που θέλεις.

Ετοιμάζω ταξίδι

Τα λέμε την Τρίτη
Καλό μήνα και καλή πρωτομαγιά

Σκέψεις για ένα ταξίδι που δεν έγινε ποτέ

Κυριακή βράδυ και σύμφωνα με το πρόγραμμα θα αυτή τη στιγμή βρισκόμουν στην Πόλη, πρώτο σταθμό του ταξιδιού με τελικό προορισμό τη Δαμασκό. Λίγες μέρες πριν όμως ακύρωσα όλα τα εισιτήρια και μπήκα στην περίεργη διαδικασία να εξηγώ τα ανεξήγητα. Κι όμως οι ξαφνιασμένοι φίλοι και συνάδλεφοι φαίνονταν περισσότερο στεναχωρεμένοι από μένα...Εγώ πάλι έχω πολλούς λόγους να αισθάνομαι ανακουφιση για τη ματαίωση του ταξιδιού και ικανοποίηση για την απόφασή μου.

Τα ταξίδια είναι από τα λίγα πράγματα που μου δίνουν τόση χαρά...Και πολλές φορές στο παρελθόν έχω πάρει το δρόμο της φυγής για τόπους ξένους, καμιά φορά χωρίς να το πολυσκεφτώ...Η φυγή είναι λύση αλλά όχι πάντα. Όταν φεύγεις γιατί δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις κάτι, γιατί δε θέλεις να αντιμετωπίσεις μια δύσκολη κατάσταση, γιατί ίσως αισθάνεσαι ότι μακριά θα είσαι καλύτερα καμιά φορά καταληγεις να παλεύεις με τους δαίμονες τόσο κατά τη διαδρομή όσο και στον προορισμό. Και τότε ανακαλύπτεις ότι η φυγή δεν είναι η λύση.

Τα περισσότερά μου ταξίδια τα έχω κάνει μόνος. Πάντα ταξιδεύω για να συναντήσω κάποιον, φίλο ή γνωστό, δε θα μπορούσα ποτέ να πάρω ένα αεροπλάνο, ένα τρένο και να πάω σ'ενα τόπο ολομόναχος...Συχνά όμως βρίσκομαι σ'εναν ξένο τόπο μόνος μου, να περιπλανιέμαι σε δρόμους και μουσεία ολομόναχος...Στο τελευταίο μου ταξίδι έσπασα: ήταν μεγάλη η στενοχώρια να βρίσκομαι σε μια όμορφη πόλη και να μην μπορώ να το μοιραστώ με κανέναν.

Όταν έμαθα ότι ο συνταξιδιώτης μου στο δρόμο για τη Συρία σκεφτόταν να μην με συνοδέψει λόγω κάποιου προσωπικού προβλήματος που αφορούσε ένα τρίτο κοινό μας πρόσωπο που θα συναντούσαμε εκεί αποφάσισα αμέσως να ματαιώσω το ταξίδι μου. Έχω ακόμα ορισμένες απορίες αλλά δεν έχω καμία όρεξη να αναζητήσω απαντήσεις. Νομίζω έμαθα πια καλά ότι δεν πρέπει να ζητάω από τους ανθρώπους, κυρίως δε από τους δικούς μου ανθρώπους πράγματα που δεν μπορούν ή απλώς δεν είναι σε θέση να δώσουν. Μου φαίνεται ότι αν έκανα πράξη αυτά το μάθημα θα γλύτωνα από πολλές απογοητέυσεις.

Η σιωπή σου τα λέει όλα, μη με αναζητήσεις...

Όποιος ψάχνει βρίσκει

- Όποιος ψάχνει βρίσκει αυτό που θέλει.
- Ναι, βέβαια, αρκεί να θέλει να ψάξει.

Άνθρωποι

Σκηνή πρώτη:

Κυριακή βράδυ, επιστρέφοντας στο Λονδίνο, μπροστά μας 400 μίλια, το ντεπόζιτο άδειο. Βενζινάδικο πουθενά. Αφήνουμε τον αυτοκινητόδρομο, στο κέντρο της Γλασκώβης, η πόλη ετοιμάζεται για ύπνο, η λυχνία αναβοσβήνει.

Δύσκολο να βρεις βενζινάδικο στο κέντρο της πόλης, κάθε πόλης. Σταματάμε σε φανάρι, ρωτάμε τον ταξιτζή. Αυτός θα ξέρει. Χωρίς πολλά λόγια μας κάνει νεύμα να τον ακολουθήσουμε. Δύο - τρία χιλιόμετρα μέσα στη Γλασκώβη, ο Ζ. από τη θέση του συνοδηγού πλάθει διάφορα με το νου του, μάλλον θα φταίει το παρελθόν του ως μπάτσος.
Ξαφνικά φαίνεται το βενζινάδικο. Ανακούφιση, χαρά. Σκεφτόμαστε ότι ο ταξιτζής θα θέλει να γεμίσει κι αυτός...Φτάνουμε, μπαίνει μέσα με το ταξί του, σα να μας υποδεικνύει το σημείο που θα βάλουμε βενζίνη κάνει έναν ελιγμό και χάνεται μες τη νύχτα...Δεν προλάβαμε να τον ευχαριστήσουμε, μέχρι και ένα συμβολικό ποσό θέλαμε να του δώσουμε. Δε συναντάς τέτοιους ανθρώπους κάθε μέρα. Κάθε νύχτα...

Σκηνη δεύτερη:

Σ' ένα αυτοκίνητο με τρύπιο ψυγείο, ένα πρωί του Ιουλίου, στην Κύπρο, με 40 βαθμούς, ένας Άγγλος, μια Καναδέζα κι εγώ. Προορισμός η Αμμόχωστος και το κάστρο της Καντάρας. Περνάμε στα κατεχόμενα/στη Βόρεια Κύπρο/διαλέγετε εσείς το όνομα, το αμάξι δεν αντέχει, ο κάμπος της Μεσαορίας ξερός κι αφιλόξενος, θα ήταν πολύ δύσκολο να πολεμούν εκείνο το καλοκαίρι του 74 σ'αυτά τα χώματα, σκέφτομαι. Λίγο πριν την Αμμόχωστο το ψυγείο παραδίδει το πνεύμα. Εργοστάσιο γεωργικών προϊόντων στα 5 μέτρα. Τυχεροί μες την ατυχία μας. Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι με τα πρόσωπα σκαμμένα από τη ζωή, τη δουλειά όμως χαμογελαστοί, φιλόξενοι. Βλέπουν τις πινακίδες από το νότο, συνεννούμαστε στα Τουρκικά, φέρνουν νερό για το αυτοκίνητο, προσπαθούν να βοηθήσουν. 'Αδικος κόπος. Μέχρι να έρθει μηχανικός, στο κουζινάκι του εργοστασίου, καφές κυπριακός - έτσι τον λένε σ'αυτά τα μέρη - και νερό δροσερό, και αναψυκτικά. Και κουβέντες, "από που είστε", "που πάτε". Η ώρα περνάει, μεσημέριασε. Πιλάφι και γιαούρτι και κρύο καρπούζι, δε γίνεται να φάνε και να μη κοπιάσουμε στο τραπέζι τους. Κι άλλος καφές. Και τα μάτια, διστακικά στην αρχή, θέλουν να δουν και ν'ακούσουν. Και οι γλώσσες λύνονται. "Εχασα το 74 τ'αδέρφια μου". "Ο Μεχμέτ από δω, είναι 25 χρόνια σ'αυτό τον τόπο, γιατί να φύγει". Δεν ξέρω. Πάντα στην Κύπρο, αργά ή γρήγορα θα μιλήσεις για τα παλιά. Εκεί στο βορρά δεν ζουν τέρατα με ουρές και σουβλερά δόντια. Η "δήθεν απομόνωση των Τουρκοκυπρίων" (έτσι λένε τα δελτιά ειδήσεων στη Νότια Κύπρο) κράτησε καθαρό και αναλλοίωτο το χαρακτήρα των ανθρώπων. Έτσι ήταν κι ο λαός μας πριν 20 χρόνια;

Ο μηχανικός δε βλέπει μέλλον για το αυτοκίνητο. Είναι 3 το μεσημέρι, οι φίλοι από τη Λευκωσία έρχονται να μας παραλάβουν, ευτυχώς γιατί οι "οικοδεσπότες" μας πρέπει να κλείσουν και να πάνε σπίτια τους, σχεδόν ντρέπονται που μας λένε ότι πρέπει να φύγουμε. Χειραψίες, και καλοσυνάτες κουβέντες. Το αυτοκίνητο είναι εκεί, παρατημένο μες τα χόρτα, μια βδομάδα μετά. Ο Σαμ έκανε βδομάδες πολλές να το σηκώσει.

Δε συναντάς τέτοιους ανθρώπους κάθε μέρα

Σ'αγαπάω, μ'ακούς;

Δε γράφω που δε γράφω τίποτα εσχάτως, η Φαίη με βγάζει και πάλι από το αδιέξοδο.

Μου ζήτησε λοιπόν ένα - δυο τραγούδια, ένα με ανδρικά κι ένα με γυναικεία φωνητικά, με τα οποία θα ήθελα να πω το σ'αγαπώ στην αγπημένη μου, όταν και αν.

Κι εγώ σκέφτηκα δύο τραγούδια Ισπανικά. Μόνο που τώρα που τελείωσα την ανάρτηση (και πάλι εξακολουθεί να είναι κάπως ατσούμπαλη) διαπιστώνω ότι πρόκειται για δύο τραγούδια αγάπης που όμως αναφέρονται σε χαμένες αγάπες. Βέβαια και πάλι είναι ένας τρόπος να πεις σ'αγαπώ αλλά παρά το κλάμα και το ρομάντζο μάλλον δεν πετυχαίνουν το σκοπό τους.

Οπότε μάλλον αυτά θα ήταν τα τραγούδια που θα έλεγα στην αγαπημένη μου (όταν και αν) για να το ξανασκεφτεί και να μη με παρατήσει. (Τι, κι αν δεν ξέρει Ισπανικά; Σιγά, εκεί θα κολλήσουμε τώρα;)
Επειδή όμως είναι κρίμα να το σβήσω ή να το κρατήσω στο αρχέιο ετοιμάστε τα ξυραφάκια κι ακούστε τα:




Aπό την ταινία του Αλμοδόβαρ "Ψηλά Τακούνια" το Piensa en mi (Σκέψου εμένα)
Στίχοι Agustin Lara, τραγουδάει η εκπληκτική Luz Casal.
(Η μετάφραση δική μου)

Si tienes un hondo penar
piena en mi
si tienes ganas de llorar, piensa en mí
ya ves que venero tu imagen divina
tu párbula boca que siendo tan niña
me enseñó a besar

Piensa en mí cuando sufras
cuando llores, también, piensa en mí
cuando quieras quitarme la vida
no la quiero, para nada,
para nada me sirve sin ti.


Aν θέλεις να πονέσεις, σκέψου εμένα
Αν θέλεις να κλάψεις, σκέψου εμένα
Bλέπεις πια ότι λατρεύω τη θεική σου μορφή
το μικροσκοπικό σου στόμα που μ'εμαθε πως να φιλάω

Σκέψου εμένα όταν υποφέρεις
Όταν κλαις και πάλι σκέψου εμένα
Όταν θέλεις να μου πάρεις τη ζωή
Δεν τη θέλω, δε μου χρησιμεύει σε τίποτα
Χωρίς εσένα

Κι ένα ακόμα,

Miguel Bosé, Si Tú No Vuelves (Aν δε γυρίσεις)





Si tú no vuelves
se secarán todos los mares
y esperaré sin ti
tapiado al fondo de algún recuerdo

Si tú no vuelves
mi voluntad se hará paqueña...
Me quedaré aquí
junto a mi perro espiando horizontes

Si tú no vuelves
no quedarán más que desiertos
y escucharé por si
algún latido le queda a ésta tierra

Que era tan serena
cuando me querías
habia un perfume fresco que yo respiraba
era tan bonita, era así de grande
no tenía fin...

Y cada noche vendrá una estrella
a hacerme compañía
que te cuente cómo estoy
y sepas lo que hay
Dime amor, amor, amor
estoy aqui ¿no ves?
Si no vuelves no habrá vida
no sé lo que haré

Si tú no vuelves
no habrá esperanza ni habrá nada
Caminaré sin tí
con mi tristeza bebiendo lluvia

και η μετάφραση στα Αγγλικά:

If you don't come back
all the seas will get dry
and I'll wait without you
Walled in at the end of a memory.

If you don't come back
my volition will get small...
I'll stay here
next to my dog, spying horizons.

If you don't come back
Only deserts will remain
and I'll listen just in case
this earth has still some beats

It [the earth] was so calm
when you loved me
there was a fresh perfume I inhaled
It [the earth] was so beautiful, it was so big
it had no end...

And every night a star will come
to keep me company
to tell you how I am
so you'll know how things are going
Tell me, my love, my love, my love
I'm here, don't you see?
If you don't come back, there will be no life
I don't know what I will do.

If you don't come back
there will be no hope, nothing
I'll walk without you
with my sadness, drinking rain.

Αν και ξέρω ότι θα στραβώσει με την πάρτη μου, το μπαλάκι πάει στο μοναδικό βέβαιο αναγνώστη που δεν έχει συμμετάσχει στο συγκεκριμένο παιχνίδι, και δεν ειναι άλλος από την Ελένη

Πες μου τι διαβάζεις να σου πω ποιος είσαι

Πιάνοντας το μπαλάκι που μου πέταξε η Φαίη ομολογώ ότι προς στιγμή μπήκα στον πειρασμό να κλέψω...Κοίταξα αριστερά μου και βρήκα δύο μεγάλα λεξικά που μάλλον δεν μας κάνουν.

Μετά κοίταξα τη βιβλιοθήκη μου και το κοντινότερο προς εμέ βιβλίο ήταν στα Τουρκικά, άρα πάλι άχρηστο μιας και δεν έχω δίγλωσσους (ελληνικά και τουρκικά) αναγνώστες...(νομίζω)

Μετά σκέφτηκα να ψάξω καλύτερα μπας και βρω ένα αξιοπρεπές λογοτεχνικό βιβλίο ώστε να δείξω επιτέλους πόσο εκλεπτυσμένος και καλλιεργημένος άνθρωπος είμαι...αλλά μ'έπιασαν οι τύψεις κι είπα να αρπάξω τελικά το διόλου ευκαταφρόνητο πόνημα του Ira Lapidus, A History of Islamic Societies, και από τις 970 σελίδες του, παρακαλώ, να καταλήξω, όπως μου ζητήθηκε, στην 123η.

Η πέπμτη πρόταση λέει τα εξής: European feudalism also had its origin in the breakup of a centralized state, the Carolingian empire, and the distribution of land to ta multitude of small lordsin France in the late tenth and eleventh centuries.

Και συνεχίζει λέγοντας: However, the essence of feudalism did not lie in the decentralization of power and in the multiplication of numerous and relatively small principalities, but in certain characteristic institutions governing the relationships between the peasant populations and their lords, and the relationships among the lords themselves.

Κι επειδή οι προτάσεις είναι μεγάλες παρεκλίνω του κανόνα και δε σας μεταφέρω τις υπόλοιπες δύο περιόδους.

Ξαφνικά θυμήθηκα ότι το κεφάλαιο που περιέχει αυτές τις γραμμές το διάβασα πρόσφατα καθώς ήταν στη βιβλιογραφία του πρώτου τριμήνου. Οι φοιτητές μου βέβαια, που έχουν την τύχη να με έχουν φέτος στα φροντιστηριακά τους μαθήματα (tutorial) δε θα πρέπει να ήταν και πολύ ευτυχείς, αν θυμηθώ το βλέμμα της αγελάδας με το οποίο με αντίκρυζαν κάθε φορά που τους ρωτούσα για τις διαφορές μεσανατολικής και ευρωπαϊκής φεουδαρχίας... Δεν τους αδικώ όμως.

Ναι λοιπόν, αντί για λογοτεχνίες διαβάζω για την εισαγωγή στην ιστορία της Μέσης Ανατολής. Τι να κάνω, η ανάγκη μ' έκανε κύριε πρόεδρε.

Ευχαριστώ τη Φαίη και το μπαλάκι παέι τώρα στη Φω
αν και από κει που θα με διαβάσει δεν ξέρω τι βιβλία θα έχει δίπλα της...

και στην Ελένη .

The love boat

Mε αφορμή ένα παλιότερο ποστ του Dralion το μουτσάκος.μπλογκσποτ δημοσιεύει σήμερα μια ανάρητηση-τομή στα περιβαλλοντικά θέματα.

Ο Μουτσάκος κατά τη διάρκεια της εύκολης και άνετης στρατιωτικής του θητείας στην Πολεμική Αεροπορία (Where the eagles fly) (Ναι ρε, είχα βύσμα, έχεις κανα πρόβλημα;) δεν έχει πολλά και συγκινητικά να αφηγηθεί. Ούτε φιλιές πολλές και στενές μου έμειναν, ούτε ιστορίες από βολές, καψόνια κλπ έχω να θυμάμαι. Μου έτυχε όμως κάτι που ίσως θα ήταν χρήσιμο να συμβεί σε όλους τους Αθηναίους, μάλλον σε όλους τους κατοίκους των ευημερούντων και πλούσιων χωρών τούτης της γης: Μια βόλτα στη χωματερή Άνω Λιοσίων. (Περίμενατε κάτι πιο εξωτικό ε;)

Τον Ιούνιο του 2002 παρουσιάστηκα στη μονάδα μου στο ακριτικό Ζούμπερι (Κ.Ε.Δ.Α. όπερ έστιν μεθερμηνευόμενον Κέντρο Ετοιμότητας και Διασποράς Αεροπορίας, σε απλά Εληνικά θέρετρο αξιωματικών Π.Α.). Ως συνήθως την πρώτη μέρα υπηρεσίες δεν προβλέπονται για το νέο φαντάρο στη μονάδα κι έτσι επειδή δεν είχαν και πολλούς φαντάρους μ' έστειλαν βόλτα με το Πλοίο της Αγάπης (AKA Love Boat), με άλλα λόγια το σκουπιδιάρικο της μονάδας. Η καλοκαιρινή περίοδος δεν είχε αρχίσει ακόμα άρα ελλείψει σκουπιδιών το Πλοίο της Αγάπης πήγαινε στο λιμάνι του (χωματερή Άνω Λιοσίων) μια φορά την εβδομάδα. Στο μεταξύ άραζε σε ένα απομακρυσμένο σημείο της μονάδας για να μην ενοχλεί η μεθυστική μυρωδιά του.

Για όσους γνωρίζουν το Ζούμπερι βρίσκεται στην Ανατολική Αττική ενώ τα Λιόσια στη Δυτική. Κι επειδή έτσι βολεύει ΟΛΑ τα απορριματοφόρα της Αττικής αδειάζουν τα σκουπίδια τους στα Λιόσια. Έτσι κι εμείς διασχίσαμε τη μαγευτική Νέα Μάκρη, την καμένη Πεντέλη, τον εξωτικό Διόνυσο, τη σιχαμένη Εκάλη (να με συγχωρούν τυχόν αναγνώστες του ειδυλιακού κατά τα άλλα προαστείου) και κάποια ευλογημένη στιγμή φτάσαμε στη χωματερή. Υπολογίστε τώρα ότι ΟΛΑ τα απορριματοφόρα ΟΛΩΝ των δήμων της Αττικής εκτελούν καθημερινά παρόμοιο δρομολόγιο.

Φυσικά ο πέριξ της χωματερής χώρος είναι κι αυτός ειδυλιακός και παραδεισένιος: Πλαστικές σακούλες στα συρματοπλέγματα της χωματερής, μεθυστικές μυρωδιές, άλλα Πλοία της Αγάπης να περιμένουν τη σειρά τους κλπ. Όταν κάποια στιγμή φτάσαμε (ο οδηγός είχε παέι πολλές φορές και ήξερε) ανεβήκαμε ένα λόφο (μην αναρωτιέστε, λόφος από σκουπίδια αναμεμειγμένα με χώμα είναι) στην κορυφή του οποίου αδειάσαμε το φορτίο μας, παρέα με εκατοντάδες γλάρους. Κάποια στιγμή δε έπρεπε να κατέβω για να χειριστώ το μηχάνημα και ένιωσα έναν απόκοσμο βουητό και μια συνεχή δόνηση κάτω απ'τα πόδια μου, σαν σεισμό χαμηλής έντασης. Τα υπόλοιπα απορριματοφόρα; Ο λόφος από σκουπίδια; Οι μπουλντόζες που έριχναν χώμα για να καλύψουν τα βουνά από τα σκουπίδια;

Σίγουρα υπάρχουν ειδικοί να απαντήσουν. Αυτό όμως που δε χρειάζεται καμία εξήγηση είναι το γεγονός ότι δεκαετίες κρατικής ανικανότητας και ανθρώπινης αδιαφορίας έχουν μετατρέψει μια όλόκληρη περιοχή της Δυτικής Αττικής σε χωματερή η οποία σε αντίθεση με όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου όχι μόνο δεν πρόκειται να κλείσει αλλά μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Επιπλέον δε ο συνδυσμός αδιαφορίας και ανικανότητας έχει καταδικάσει κάθε σοβαρή προσπάθεια ανακύκλωσης.

Και φυσικά ο κάτοικος του Γραμματικού ή της Κερατέας, όπου σχεδιάζονται εδώ και χρόνια νέες χωματερές δε θα θελήσει ποτέ να δημιουργηθεί χώρος υγειονομικής ταφής στην περιοχή του. Κορόιδο είναι; Ας φύγουν τα σκουπίδια μακριά μου και ας πάνε όπου να ναι. Ακόμα κι αν χριεαστεί να ξοδεύονται τόνοι πετρελαίου για να πανε τα δικά του απορριματοφόρα στην άλλη άκρη της πόλης. Ούτε στην επαρχία η κατάσταση είναι καλύτερη: εκατοντάδες ανεξέλεγκτες χωματερές λειτουργούν ανα την Ελλάδα και αποτελούν αιτές πυρκαγιών τα καλοκαίρια ενώ μολύνουν τα υπόγεια ύδατα.

Ας επιβάλλουν οι δήμοι του Λονδίνου, που παρεπιμπτόντως είναι πολύ πίσω στο θέμα της ανακύκλώσης σε σχέση με άλλες πόλεις της Ευρώπης, μέτρα σύμφωνα με τα οποία οι υπάλληλοι καθαριότητας δε θα αδιεάζουν τους κάδους αν οι σακούλες ξεχειλίζουν για να αναγκάσουν τους κατοίκους να περιορίσουν τα απορρίματά τους.

Ας κατασκευάζουν οι σοβαρές χώρες της Ευρώπης εργοστάσια καύσης απορριμάτων ακόμα και εντός κατοικημένων περιοχών χωρίς αυτό να ενοχλεί στο ελάχιστο τους κατοίκους (σιγά τώρα, τι να μας πουν και οι κουτόφραγκοι).

Γι αυτό λοιπόν, μέχρι να οργανωθούν ομαδικές επισκέψεις στη χωματερή Άνω Λιοσίων για να μάθει και ο τελευταίος κάτοικος της Αθήνας που καταλήγουν τα σκουπίδια του, συνεχίστε να πετάτε αδιακρίτως τα πάντα στον κάδο της πολυκατοικίας σας, ακόμα και τις πλήρως ανακυκλώσιμες συσκευασίες, γιατί εσείς ξέρετε: α) τα Λιόσια είναι μακριά, β) ώχου αδερφάκι μου, εγώ θα σώσω τον κόσμο;

Καλή σας μέρα.