Moutsakos in the mist

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του καιρού και των αεροπορικών εταιριών (13 ώρες στο Heathrow είναι καλά;) ο μουτσάκος τελικά τα κατάφερε κι έφτασε στην Αθήνα! Και σας στέλνει τις καλύτερες ευχές για χαρούμενες γιορτές, υγεία κι ό,τι άλλο επιθυμείτε.

Χρόνια πολλά Φαίη μου, η σκέψη μου απόψε μαζί σου

The Christmas Trilogy ΙII. H Ευρωπαϊκή τουρνέ

Αγαπητοί μου,

το μουτσάκος.μπλογκσποτ.κομ ολοκληρώνει σήμερα (άντε καιρός ήτανε) την υπερπαραγωγή The Christmas Trilogy. Το τρίτο και τελευταίο μέρος έχει τίτλο "Ευρωπαϊκή τουρνέ".

Για κάποιο δυσεξήγητο λόγο λίγο πριν τα Χριστούγεννα με πιάνει μια τάση φυγής (καθόλου δυσεξήγητος δεν είναι αλλά δεν είναι ώρα για ψυχανάλυση). Το Δεκέμβριο του 2001 ας πούμε, μερικούς μήνες αφού παρέδωσα την εργασία του μεταπτυχιακού μου και ετοιμαζόμουν να μπω φαντάρος αποφάσισα να κάνω μια περιοδεία σε Λονδίνο και Βερολίνο - λες και θα πήγαινα φαντάρος στο Αφγανιστάν και θα ξανάβλεπα την Ευρώπη μετά από δεκαετίες. Τέλοσπάντων. Πρώτος σταθμός της τουρνέ Μουτσάκος 2001 - Σύντομα στην πόλη σας - ήταν το Λονδίνο οπου θα έμενα στο σπίτι του Χ. Βέβαια ο Χ θα επέστρεφε στην Αθήνα για τα Χριστούγεννα κάτι που σήμαινε ότι έπρεπε να αναζητήσω εναλλακτική παρέα...Στο Λονδίνο οι επιλογές μου περιορίζονταν σε 2 καλούς φίλους που όμως επειδή ήταν αμφότεροι μουσουλμάνοι και τα Χριστούγεννα τα είχαν χεσμένα, οι προοπτικές δεν ήταν ιδιαιτέρως ευοίωνες.

Ωραία σκέφτηκα, θα πάω στη φίλη μου τη Μάρθα στο Άμστερνταμ. Η Μάρθα ήταν γειτονισσά μου στην εστία στο Λονδίνο την προηγούμενη χρονιά και παρακολουθούσε ένα πρόγραμμα σε κάποια μουσική σχολή του Αμστελόδαμου. Στο τηλέφωνο είτε δεν ήμουν σαφής ή η ίδια δε φανταζόταν το θράσσος μου να πάω να της κατσικωθώ χριστουγεννιάτικα κι έτσι ευγενικά μου έδωσε να καταλάβω ότι είχε αλειμμένες υποχρεώσεις.

Χωρίς να πτοηθώ αναζήτησα εναλλακτικές λύσεις. Μια και δυο πήρα τηλέφωνο τη φίλη μου τη Marjo, γειτόνισσα επίσης στην εστία από τη χρονιά του Βερολίνου. Η Μάριο (κάπως έτσι προφέρετεται) έμενε με το φίλο της στο Νάιμεγκεν, μια πόλη στα γερμανο-ολλανδικά σύνορα. Να 'ναι καλά η κοπέλα με φιλοξένησε αλλά μόνο για δύο μέρες καθότι το ημερολόγιο έδειχνε ήδη 20/12 και θα έφευγε προκειμένου να κάνει Χριστούγεννα με τους δικούς της.

Επόμενος σταθμός της περιοδείας το Ντύσσελντορφ της Γερμανίας όπου μένει η ξαδέρφη μου με το Γερμανό συζυγό της. Βόλτα στην Κολωνία, χριστουγεννιάτικο παζάρι. Όλα όμορφα κι ωραία. Ήταν όμως ήδη 23 Δεκεμβρίου και έπρεπε και αυτοί να φύγουν για το Ανόβερο όπου θα γιόρταζαν με τα πεθερικά της. (όλες οι πόρτες της ζωής έκλειναν η μία μετά την άλλη στα μούτρα μου).

Έτσι λοιπόν, καθοδόν προς το Ανόβερο με άφησαν στο μαγευτικό Μπίλεφελντ απ' όπου πήρα το τρένο για το Βερολίνο. Στο μεταξύ άριχσε να χιονίζει και σταμάτησε μόνο αφού έφτασα μετά από έξι ώρες (Πήρα το αργό τρένο για να απολάυσω τη διαδρομή. Στην πραγματικότητα είχα μείνει ταπί και ψύχραιμος).

Το Βερολίνο το αγαπάω πολύ γιατί πέρασα δέκα απίστευτους μήνες εκεί ως φοιτητής. Δύο χρόνια αργότερα, με μόνο έναν φίλο πια να έχει απομείνει και την πόλη να έχει παραλύσει από τη συνεχή χιονόπτωση, προοπτικές για φαντασμαγορικά Χριστούγεννα απλώς δεν υπήρξαν ευθύς εξαρχής.

O φίλος που ανέλαβε το έργο της φιλοξενίας ήταν ο Ι., Παλαιστίνιος , παιδί μάλαμα, αλλά είχε επίσης, ως μουσουλμάνος χεσμένα τα Χριστούγεννα. 'Η μάλλον και αυτός, σαν κι εμένα δεν ήταν στα καλύτερα του. Την παραμονή πήγαμε μετα δυσκολίας λόγω της χιονοθύελλας για προμήθειες στο σούπερμαρκετ. Έπειτα κλειστήκαμε μέσα, η εστία ήταν άδεια, για την ακρίβεια γνώρισα μόνο αδιάφορη (έως κακάσχημη) Βουλγάρα (μα καλά, γιατί όλες οι Βουλγάρες που γνωρίζω εγώ είναι είτε μικροσκοπικές έιτε άσχημες; Που είναι οι πραγματικές Βουλγάρες;) και μια εξίσου αδιάφορη Λιθουανή. Την ημέρα των Χριστουγέννων ο Ι. κοιμόταν διαρκώς κι εγώ έβλεπα ταινίες μεταγλωτισμένες στα Γερμανικά. Τώρα που το σκέφτομαι, η έξοδος στο σινεμά μετά από κλεισούρα 36 ωρών ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να μου συμβεί. Μάλιστα θυμάμαι είδαμε στην κανονική βερσιόν, στ' Αγγλικά το πρώτο μέρος του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και πολύ μου άρεσε. Εμ, αν έχεις περάσει 2 μέρες σαν στο Κωσταλέξι όλα σου φαίνονται όμορφα!

Την επομένη έφυγα για Λονδίνο εν μέσω σφοδρής χιονοθύελλας. Έτσι κάπως ολοκληρώθηκε η τουρνέ και είναι μάλλον δέιγμα αντοχής ότι δεν κατέφυγα στα αντικαταθλιπτικά τις. Για να αποδειχθεί ότι δε μαθαίνω από τα λάθη μου επανέλαβα μια χριστουγεννιάτικη τουρνέ σε Ολλανδία - Γαλλία δύο χρόνια αργότερα αλλά επειδή κι εσείς κουραστήκατε κι εμένα κλείνουν τα μάτια μου από τη νύστα, θα το αναλύσουμε σε άλλο ποστ.

Σας εύχομαι ό,τι επιθυμείτε

και υπομονή! Γιορτές είναι, θα περάσουν.

The Christmas Trilogy II. Τα δώρα

Το μουτσάκος.μπλογκσποτ.κομ, πιστό στις υποσχέσεις - δεσμεύσεις τoυ σας παρουσιάζει σήμερα το δεύτερο μέρος της χριστουγεννιάτικης τριλογίας με θέμα "Τα δώρα".

Ξέρω τι έχετε στο μυαλό σας: Χριστουγεννιάτικο δέντρο μ' ένα σκασμό δώρα από κάτω. Ε λοιπόν ένα καημό τον έχω από μικρός: Επειδή ήμαστε μικρή οικογένεια ζήτημα είναι να υπήρχαν κάθε χρόνο 2-3 πακέτα κάτω απ' το δέντρο...Και φυσικά επειδή το έθιμο της ανταλλαγής δώρων, όπως και όλοι οι εορτασμοί των Χριστουγέννων είναι ξενόφερτο, οι γονείς μου ποσώς ενδιαφέρονταν να τηρήσουν τους τύπους που θέλουν τα δώρα να ανταλλάσσονται συγκεκριμένη μέρα και ώρα.

Μην παρεξηγηθώ, μια χαρά δώρα μου έκαναν. Απλώς το σκηνικό δεν είχε τον απαραίτητο τζερτζελέ.
Βέβαια το θέμα δώρο είναι ιδιαίτερη περίπτωση, διότι ενώ φανερώνει αγάπη και ενδιαφέρον ελάχιστοι άνθρωποι είναι διατεθιμένοι να αφιερώσουν χρόνο και φαιά ουσία για να βρουν το κατάλληλο δώρο για τον κατάλληλο άνθρωπο. Σκεφτείτε τώρα πόσο δύσκολο είναι αυτό τις γιορτινές μέρες που μερικά εκατομύρια τρελαμμένοι συνάνθρωποί μας έχουν την ίδια ιδέα. Κάπως έτσι βέβαια έχουμε τα δώρα ανάγκης τουτέστιν κασκόλ, γραβάτες, κολώνιες, γάντια, σετ γραφείου, σιντί Φρανκ Σινάτρα, ουσίκυ, τζιν κλπ.

Μου είναι πολύ δύσκολο να προσποιηθώ ότι μου αρέσει ένα δώρο (ιδιαίτερα αν είναι κάτι παντελώς άχρηστο). Μη με νομίσετε σκατόψυχο, ξέρω η σκέψη μετράει. Πως θα αντιδρούσατε εσείς όμως αν μια πολυ καλή σας φίλη σας (που σημαίνει ότι σας ξέρει κάπως) σας έκανε δώρο στα 20 σας χρόνια μπλοκ ιχνογραφίας; Κι ενώ η σχέση σας με τη ζωγραφική είναι ανύπαρκτη! (Ακόμα περιμένω τις κηρομπογιές Χριστίνα).

Επειδή είμαι γνωστός μαζοχιστής μ'αρέσει να περνάω αρκετή ώρα για να διαλέξω δώρα. Με βασανίζουν ιδιαίτερα οι άνθρωποι που δε διαβάζουν βιβλία και δεν έχουν κάποια ιδιάιτερη λόξα για τη μουσική. Α ναι, κι όσοι κατεβάζουν τη μουσική τους και τις ταινίες τους από το ίντερνετ. Στην κόλαση θα καείτε...Παντόφλες θα σας πάρω φέτος!

Τέλος, το αγαπημένο δώρο χριστουγέννων όλων των εποχών ήταν ένα σπίτι Lego που μου κάνανε πριν πολλά χρόνια οι νονοί μου. Φυσικά έδενα πολύ καλά με την ατμόσφαιρα. Φιλοξενούσαμε τα ξαδέρφια μου, απλώναμε τα Lego στο πάτωμα και παίζαμε μέχρι να τα πάρουν στο κρανίο οι δικοί μου και να μας αναγκάσουμε να τα μαζέψουμε. Είχα ήδη αυτοκίνητα και δρόμους Lego οπότε το σπιτάκι έδενε ταμάμ!


Για φέτος δε θέλω τίποτα, μόνο μια φωτογραφική μηχανή και ένα καινούργιο λάπτοπ. Άντε, κι υπόσχομαι να μην γκρινιάξω αν αντ' αυτών πάρω κανά ζευγάρι παντόφλες.

The Christmas Trilogy Ι. Τα κάλαντα

Αγαπητοί μου,

μένουν μόνο 4 μέρες για τα Χριστούγεννα και το μουτσάκος.μπλογκσποτ.κομ σας προσφέρει τη χριστουγεννιάτικη τριλογία, ένα έργο που δεν πρέπει να λείπει από κανένα σπίτι! To πρώτο μέρος της τριλογίας με θέμα "Τα κάλαντα" δημοσειέυεται απόψε! Καθίστε αναπαυτικά κοντά στο τζάκι (αν έχετε), βάλτε μουσικούλα και πάμε...

Ξέρω ότι είστε καλοί άνθρωποι. Τα Χριστούγεννα σας φέρνουν αισθήματα αγάπης, ανθρωπιάς και καλοσύνης. Γιατί λοιπόν δεν ανοίγετε την πόρτα στα (όχι πάντοτε) μικρά και χαριτωμένα παιδάκια που χτυπούν την πόρτα σας για να σας μεταφέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα στις 7 και μισή το πρωί παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς; (Κάποιοι τα λένε και τα Φώτα αλλά πάιρνουν... ξέρετε εσείς τι).
Ουδείς λόγος ανησυχίας! Ούτε κι εγώ ανοίγω!

Όταν ήμουν μικρός όμως τα κάλαντα χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς ήταν επιχείρηση! Εξηγούμαι: Ως μοναχοπαίδι τα Χριστούγεννα ήταν πάντοτε ιδιαίτερη γιορτή γιατί μας επισκέπτονταν τα ξαδέρφια μου και οι θείοι μου (και νονοί μου- κρατήστε το αυτό για το δεύτερο μέρος της τριλογίας). Έτσι για 1-2 εβδομάδες το χρόνο έιχα κι εγώ την αίσθηση ότι είχα αδερφια (όχι που νόμιζες πονηρέ αναγνώστη ότι δε θα είχε και μελό το ποστ αυτό).

Επειδή λοιπόν ένα μάλλον αδιάφορο και οπωσδήποτε φάλτσο αγοράκι θα έβγαζε μετά δυσκολίας ένα χιλιάρικο, άσε που δεν έχει πλάκα να γυρνάς τους δρόμους μονάχος μ'ενα τρίγωνο στο χέρι, επιστρατέυσαμε με τα ξαδέρφιά μου το αδιαμφισβήτητο μουσικό μας ταλέντο! Βέβαια! Ο ξάδερφος μου έπαιζε κιθάρα, εγώ έπαιζα βιολί κι η ξαδέρφη μου που δεν μπορούσε να κουβαλήσει το πιάνο της μας συνόδευε με τη μελόντικα!

Έτσι, σκεφτόμασταν, θα κάναμε εντύπωση και θα τσεπώναμε περισσότερα φράγκα από τους υπόλοιπους πτωχούς και άμουσους! Φυσικά το αποτέλεσμα μουσικά ήταν ελεεινό αλλά εμάς ποσώς μας ενδιέφερε αυτό!

Αμολιόμασταν λοιπόν στους δρόμους από τα χαράματα (γιατί όπως λένε the early bird catches the warm) και κάναμε τη ζωή των ανθρώπων μαρτύριο! Είχαμε και σχέδιο! Ανεβαίναμε πρώτα στους τελευταίους ορόφους και αρχίζαμε να ζαλίζουμε το κοινό μας από πάνω προς τα κάτω. Και οι δύστυχοι παρά την ταλαιπωρία δίνανε! Για 3-4 χρόνια κάναμε καλή μπάζα! Θα μου πεις, πότε θα ξαναβλέπανε οι χριστιανοί 3 άσχετα όργανα μαζί! Εχθρός μας οι θυροτηλεοράσεις, οι καλορυθμισμένες εξώπορτες και οι νοικοκυραίοι που δίνανε μελομακάρονα και κουραμπίεδες αντί για λεφτά (καλοί μου άνθρωποι ένα χαρτζιλικάκι θέλαμε να βγάλουμε όχι διαβήτη).

Προς το μεσημέρι η υπομονή του κόσμου και οι αντοχές μας είχαν πια εξαντληθεί. Τότε ερχόταν η ώρα του σικέ κάλαντου! Επιστρέφαμε στο σπίτι και πηγαίναμε σε γιαγιάδες, παππούδες, θείες που και καλά δε μας περίμεναν και φυσικά τα σκάγανε χοντρά!
Τα καλαντ0-έσοδα τα κατέθετα στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (ήθελα να ξερα ποιος μου χει βουτήξει τον κουμπαρά). Κάποια στιγμή μαζεύτηκε αρκετός παράς και προχώρησα στην πρώτη (και τελευταία) επενδυτική μου κίνηση! Τα έκανα ομόλογο (Τα επιτόκια ήταν ακόμη ψηλά τότε). Το τι δούλεμα έφαγα από φίλους για το ομόλογο δε λέγεται. 10 χρόνια αργότερα μου τα 'φαγε η Σοφοκλέους. Ορίστε, ευχαστιστηθήκατε;

Χάιλαιτ της καλαντό- βιομηχανίας, που έσβησε στα 15 (και πολύ κράτησε):

Ενθουσιασμένοι νοικοκυραίοι μας έβαλαν στο σπίτι τους και μας κάθισαν στους καναπέδες...Φεύγοντας μας έδωσαν ενα πεντοχίλιαρο που είχαν πάνω στην τραπεζαρία και μας κατευόδωσαν. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί και να εξαφανιστούμε μας φώναξαν και μας δώσανε ενα πεντακοσάρικο (που και πάλι ήταν πολλά λεφτά).

Ευτυχώς δεν είχαν αγριέψει τα πράγματα ακόμα και δεν πέσαμε θύμα συμμοριών που στήνουν καραούλι και ληστεύουν τα πιτσιρίκια που έχουν μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα των Χριστουγέννων. Επίσης, εμείς μπορεί να μην αναγκαστήκαμε να τραγουδήσουμε (ήμασταν ήδη μια ολοκληρωμένη μπάντα) αλλά πλέον επειδή έχουν μπει στο σινάφι και αλλοδαποί (μάστιγα σας λέω - να απελαθούν πάραυτα) συνήθως ακους κάτι σαν "Λια λιαλιαλια λιαλια λια λια λια" στο ρυθμό του Καληνημέρα Άρχοντες. Σιγά μη μάθουν και τους στίχους.


Ελπίζω να με συγχωρέσουν κάποτε όλοι οσοι σήκωσα απ΄το κρβάτι τους στις 7.30/έσπασα τα νεύρα χτυπώντας το κουδούνι τους αδιάκοπα/ έριξα την κατάρα μου γιατί μου δωσαν ένα δεκάρικο μόνο κλπ.

Και τώρα: Σ' αυτό το σπίτι που 'ρθαμε πέτρα να μη ραγίσει κι ο νοικοκύρης τους σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ (άντε κατέβαινε κανά φράγκο τώρα)

Καριέρα, έρωτας και μπριζόλες

Πρόκειται για τη διασκευή του γνωστού (?) θεατρικού έργου της Wendy Wasserstein με τίτλο Καριέρα έρωτας και σούσι. Για τους σκοπούς αυτού του ποστ στη θέση του σούσι βάλτε ό,τι παραδοσιακό σας έρχεται στο νου απ'την ελληνική κουζίνα, όπως: λαχανοντολμάδες, πιπεριές Φλωρίνης, κεφτέδες, μπάμιες, ψαρόσουπα κ.ο.κ.

Ας ξεκινήσω με μια εξομολόγηση: Είμαι παράξενος στο φαγητό. Ναι, το παραδέχομαι, δεν είναι πολλά τα φαγητά που τρώω, είμαι κατά βάση κρεατοφάγος και απεχάνομαι το ψάρι. Ξέρω ότι θα πεθάνω νέος και θα έχω έναν φριχτό θάνατο από χοληστερίνες και λιπίδια αλλά όπως λέει κι ο Γιαννάκης ο Κότσιρας: Είναι δική μας η ζωήηηηηηηηη μας.

Τώρα, αναγνωρίζω ότι ο κόσμος μας έχει γίνει "πολύπολυτισμικός" με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ας πούμε πλέον μπορείς να τρως το...κατασκεύασμα αυτό της γιαπωνέζικης κουζίνας, μιας χώρας κατά τα λοιπά συμπαθούς, σε όλο τον κόσμο, όπως και άλλες ωραιώτατες συνταγές Μεξικάνικης, Τανζανιανής Φιλιππινέζικης κουζίνας, είτε βρίσκεσαι στο Λονδίνο είτε βρίσκεσαι στην Κοζάνη.

Κι επειδή κατα πως λένε είναι κακό να απορρίπτεις κάτι πριν το δοκιμάσεις, βρέθηκα σε εστιατόριο σούσι (πως αλλιώς να το πεις; Σουσερία;) και δοκίμασα επιτέλους αυτό το...κατασκεύασμα. Κι έχω να δηλώσω ότι είναι αηδία. Να με συγχωρούν οι (λιγοστοί) αναγνώστες που τυγχάνει να απολαμβάνουν το συγκεκριμένο έδεσμα, αλλά το σούσι, που δεν είναι τίποτε άλλο από ωμό ψάρι τυλιγμένο σε φύκι και ρύζι και ενίοτε έχει μέσα και αβοκάντο, (?) ΕΙΝΑΙ φαγητό του σατανά. (Το αυτό αποτελούν ο τόνος και το κουνουπίδι και θα απαγορευθούν αμέσως μόλις έρθω στην εξουσία αλλά αυτό είναι θέμα ενός άλλου ποστ).

Κι έρχομαι στο συμπέρασμα, γιατί ο κόσμος έχει δουλειές και γιατί ο υπογράφων ταλαιπωρείται από γρίπη: Να δεχτώ ότι το σούσι είναι εναλλακτική λύση (θου κύριε φυλακήν τω στόματί μου) σε χώρες όπως οι ΗΠΑ ή η Βρετανία όπου η τοπική κουζίνα είναι για τα κλάματα (και υιοθετούν την κουζίνα των μεταναστών μην έχοντες άλλη επιλογή). Αλλά σε χώρες της Μεσογείου με κουζίνα και υλικά αγνότατα και υγειινά να γίνεται το σούσι μόδα...

Εκτός πάλι αν δεν είμαι τόσο πολυπολισμικός και ανοιχτός σε νέες κουλτούρες και ιδέες, όπως κάποιοι που είναι κοσμοπολίτες γιατί τρώνε σούσι και τσίλι και μπουρίτος και δεν αντέχουν να βλέπουν μπροστά τους Αλβανό.

Τελετή λήξης

Έχουν οι φιλίες ημερομηνία λήξης;
Κι αν ναι πρέπει να υπάρχει και τελετή λήξης με λόγους επίσημους, ταρατατζούμ και υποστολή σημαίας;
Ή απλώς σβήνουν χωρίς τυμπανοκρουσίες;

Ο καφές

Το παρόν κυκλοφόρησε προ ετών σε ημειλ. Πέρα από τις γενικεύσεις νομίζω ότι ο συγγραφεύς έχει επιχειρήματα ! Φυσικά διαφωνώ κάθετα στο θέμα του καφέ φίλτρου αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος...



Αξίωμα 1: Ο καφές είναι ο καφές

Ο καφές είναι ο καφές (γιαυτό άλλωστε και λέγεται και καφές και όχι κάπως αλλιώς). Οτιδήποτε πετάξει μέσα στον καφέ ο καθείς, αποτελεί παραλλαγή του είδους, σε σημείο που ΔΕΝ δικαιούται πια να χρησιμοποιεί το όνομα καφές για να περιγράψει το νέο μείγμα που προέκυψε.

Πολλοί για παράδειγμα (ναι, ξέρω πως θα σας σοκάρει αυτό που λέω αλλά η επιστήμη οφείλει να τα καταγράψει όλα) πετάνε μέσα στον καφέ τους γάλατα. Γάλατα σε σκόνη, γάλατα με το κουτάλι, γάλατα από το μπουκάλι, γάλατα από την κονσέρβα, γάλατα σφηνάκι από μικρό τζούνιορ κονσερβάκι Έχω δει ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ γυναίκες (κάπου αναφέρθηκε ότι είδανε και άντρα, αλλά πιστεύω ότι είναι μόνο φήμη) να πετάνε μέσα στον καφέ ζάχαρες σε κύβους, σε σκόνη, από φάκελο μακρουλό, από φάκελο τετράγωνο, με τα κουτάλια, με ένα μηχάνημα που το γυρνάς ανάποδα και όσο είναι έτσι αμολάει ζάχαρη.

Στην μακρινή Δύση, εντοπίστηκε άνθρωπος που βάζει και αχνίζει τα γάλατα με ατμούς και μετά τα πετάει μέσα στον καφέ και επιπλέουν από πάνω του και τα πασπαλίζει με μπαχάρια και τους ρίχνει και ζάχαρη

Λοιπόν, για να τελειώνουμε: Είναι προσωπικό θέμα του καθενός αν στον καφέ αποφασίσει να ρίξει λουκούμι, παστίτσιο, ζάχαρη, βυσινάδα, γάλα, γιαούρτι, ροκφόρ, κρέμα γάλακτος, μαρέγκα, σαντιγύ, κανέλα, πατάτες κλπ, αλλά αυτό που προκύπτει ΔΕΝ είναι καφές με λουκούμι, καφές με παστίτσιο, καφές με ζάχαρη. Είναι κάτι άλλο. Αυτό το λάθος (που γίνεται συνήθως από γκέι κομμωτές -για να κάνω γέφυρα με άλλη συζήτηση-, γυναίκες και φοιτητές) έχει οδηγήσει σε απόγνωση και ασυνενοησία. Πάει δηλαδή ο ειδήμων στο μαγαζί και ζητάει ένα καφέ και ο σερβιτόρος περιμένει να ακούσει μήπως και του πεις να πετάξει και κάτι άλλο μέσα. Αν μάλιστα δεν συμπληρώσεις σκέτο είναι ικανός να ρωτήσει κάτι σαν, να του ρίξω κανά βερύκοκο μέσα, τίποτις ζάχαρες που έχουμε στη κουζίνα, κανά γαλακτοκομικό;
Αξίωμα 2: Το γένος δεν κρίνεται από το φύλο, αλλά από τον καφέ

Οι άντρες πίνουν φραπέ, νες ή ελληνικό (τούρκικο). Οι υπόλοιπες κατηγορίες πίνουν φρεντοκοκολίνο, τσινοπιρπιρίνο, καπουτσινάκι, μις σεγκαρίνα, κοκο-μόκο, μπουσουλίνι-φρεντολίνι, φριφριδίνο και λοιπές κατηγορίες. Ένας εύκολος τρόπος να καταλάβει κανείς ποιοί καφέδες είναι για άντρες είναι να φανταστεί αν θα του ταίριαζε μια ομπρελίτσα μέσα, ή μια σημαιούλα Παναμά. Ακριβώς όπως με τα κοκτέιλς φρούτων.
Πολλοί μελετητές απορρίπτουν εντελώς την παραπάνω κατηγοριοποίηση και αντιπροτείνουν την απάλειψη του νες από την κατηγορία καφές και την ένταξή του μαζί με το κακάο, καοτόνικ, σούπερ καοτόνικ και σοκολάτα.

Αξίωμα 3: Τον καφέ τον πίνουμε για να τον κρατήσουμε και όχι για να τον ουρήσουμε

Αν κατουριέσαι μην τον πίνεις Επιστημονικά αποδεδειγμένο είναι το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν ένα σφικτήρα από την ουροδόχο κύστη τους μέχρι την έξοδο. Οι άντρες έχουν δύο βαλβίδες ασφαλείας. Αυτομάτως, αυτό συνεπάγεται ότι κυρά μου αφού δεν μπορείς να κρατηθείς μετά τον καφέ και θες να πας προς νερού σου, άστον να πάει στα κομμάτια, τράβα φάε ένα κρουασάν ζαμπόν τυρί καλύτερα και μην αναγκάζεις όλο το τραπέζι να σηκώνεται όρθιο επειδή η κατουρλού πάλι θέλει πιπί. Και εκνευρίζει τους υπόλοιπους και δεν είναι καλό για το image σου.

Αξίωμα 4: Ο καφές είναι για απόλαυση και όχι ναρκωτικό

Πολύ σημαντικό αυτό. Τι εννοούμε. Αν δεν έχεις χρόνο να τον πιείς άστον, πιές τον αύριο. Είναι κατάσταση, σαν την γιόγκα ένα πράγμα. Η ζύμωση που έρχεται με την άνεση χρόνου, την συζήτηση, την κωλοβάρα κάνει τον καφέ καφέ. Δεν είναι το ίδιο το προϊόν που χαρακτηρίζει την στιγμή αλλά η στιγμή που χαρακτηρίζει το προϊόν. Όποιος λοιπόν βιάζεται και ανησυχεί για το που είναι η παραγγελία, τι ώρα είναι κλπ δεν πίνει καφέ εκείνη την ώρα (ό,τι και να νομίζει). Επίσης, συνέπεια του παραπάνω είναι πως ο εσπρέσο ΔΕΝ αποτελεί καφέ είτε σκέτος είτε με ταραμοσαλάτα μέσα του. Και όποιος πίνει εσπρέσο θυμίζει πρεζάκι που σνιφάρει στα κρυφά κόκες.

Αξίωμα 5: Παλαίωση του καφέ

Εξαιτίας του ότι ο καφές θέλει τον χρόνο του, ο ΝΕΣ και ο Ελληνικός συστήνονται μόνο μετά από μια ηλικία. Αυτό γιατί οι νέοι, ως ανυπόμονοι ΔΕΝ εκτιμούν τον κρύο ελληνικό και βιάζονται να τον πιούν ή αν τους κρυώσει δεν τον πίνουν. Οπότε η μόνη λύση είναι ο φραπές (ο φραπές κλίνεται για όποιον δεν το ξέρει). Όταν μας τελειώνει προσθέτουμε κρύο νερό. Όταν ο αφρός εξαφανιστεί, κάτι που συμβαίνει στα 10 πρώτα λεπτά, ο καφές έχει ωριμάσει και είναι ιδανικός για πόση (με ζάχαρη και αβγό και διάφορα άλλα σκευάσματα έχω ακούσει πως αφρίζει σε σημείο να κάνεις και μπουγάδα και πως όσο περνάει η ώρα ο αφρός πετρώνει σα βαλσαμωμένος και θέλει να τον στριφογυρνάς με το παγοθραυστικό-καλαμάκι, αλλά αυτό δεν είναι η περίπτωσή μας).

Αξίωμα 6: Κετόνες και αλδεΰδες δεν χωράνε στον καφέ

Γυναίκες και καφές δεν παντρεύονται εύκολα. Όχι μόνο για τους βιολογικούς λόγους που αναφέραμε (με το κατούρημα) αλλά και για λόγους παράδοσης-αισθητικής. Οι γυναίκες αδυνατούν να κατανοήσουν το γεγονός ότι του άλλου του την χαλάει το να εμφανιστεί δίπλα του η γυναίκα όταν κάνει κάποιες δουλειές (πίνει καφέ με φίλους). Είναι τα ντεσιμπέλ της φωνής; Αυτό το σιριστικό διαπεραστικό της χροιάς; Είναι που μυρίζει κετόνες, αλδεΰδες, μεθανόλες από τα πολλά πατσουλιά στο κεφάλι της; Είναι η ικανότητα να χέζει κάθε ενδιαφέρουσα συζήτηση; Ποιός ξέρει. Πάντως στα καφενεία είχε παρατηρηθεί το πρόβλημα από καιρό και είχε αντιμετωπιστεί με την πλήρη απαγόρευση της γυναικείας παρουσίας. Τώρα τελευταία που ψηφίζουν και οδηγούν έχουν αρχίσει και αγνοούν τον παραπάνω άγραφο νόμο.
Και δεν καταλαβαίνουν και ποιό είναι το κακό. Δηλαδή μαντάμ, είναι μια παραλία με γυμνιστές. Έτσι το' χουν εκεί πέρα. Τσίτσιδοι μια ζωή, έτσι τη βρίσκουν. Πάς με το μαγιώ σου, το παρεό σου, το αντιλιακό σου, το κινητό σου, τα τσόκαρά σου, το Μαρί Κλερ σου, χώνεσαι τσουπ στη μέση και απορείς τι ενοχλείς; Ίδιο πράγμα

Αξίωμα 7: Άλλο ο σερβιτόρος και άλλο το ξέκωλο

Υπάρχει ο σερβιτόρος και ο φοιτητής-αλβανός-κονσοματρις. Πως ξεχωρίζουμε τα δύο είδη: Ο/Η σερβιτόρος είναι ανεξάρτητος φύλου Φοράει στολή. Φέρνει αυτό που του ζητάς χωρίς λάθη. Είναι σοβαρός/η Δεν λέει: "Θα με πληρώσετε τώρα γιατί κλείνω ταμείο;". Δεν χύνει στο δίσκο τα μισά πράγματα που κουβαλάει. Δεν τα σπάει. Δεν χαμογελάει σαν ηλίθιος με σύνδρομο ντάουν ούτε και είναι μουρτζούφλης. Ο/Η σερβιτόρος είναι φλατ: Άχρωμος και άοσμος. Κλείνει τις προτάσεις του (σπάνια μιλάει) με ευχαριστώ ή παρακαλώ. Συνήθως δεν τις αρχίζει καν. Μόνο τις κλείνει.

Στριγκ, μασουράκια εισπράκτορα, palm pilot, φορητό Η/Υ, κινητό στην κωλότσεπη, ζελ στα μαλλιά, σφηνάκι με λογαριασμό κουλουριασμένο σα φίδι μέσα του, άσπρα κολάν, κοντοβράκια μέχρι το γόνατο, κρεμίτες στα μάγουλα, μπογές στα μάτια και στα ούλα, πλαστικά-ακρυλικά στα νύχια των ποδιών/χεριών, μαλλιά με την πούλια και τον αυγερινό, χαιμαλιά και καθρεφτάκια, έξω η σπάλα έξω η νεφραμιά να αερίζονται είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ινδιάνου και δεν αποτελούν γνώρισμα σερβιτόρου.

Αξίωμα 8: Ο καφές είναι δύναμη

Κάθε τι έχει ένα λόγο που γίνεται Ο καφές σαν κύριο λόγο ύπαρξης έχει το να μαζευτούν οι άντρες να τον πιούν και να μιλήσουν για ενδιαφέροντα πράγματα. Έχει όμως και δευτερεύοντες. Ένας από αυτούς είναι η τόνωση που προσφέρει. Και για να τονώσει πρέπει να είναι δυνατός. Light καφέδες φυσικά και απορρίπτονται. Όπως και αραιοί (νερομπλούμ) Άνθρωποι που τρώνε τα light γιαούρτια, τα light γάλατα, τα light κρέατα, τις light μπύρες, τα light τσιγάρα, τις light ή μη αλκοολούχες μπύρες είναι οι πιο χοντροί. Και χοντραίνουν γιατί δεν καταλαβαίνουν γιατί ακριβώς τρώνε κάτι light. Και αφού δεν καταλαβαίνουν γιατί τρώνε/πίνουν, τρώνε με απάθεια και μόνιμα. Γιαυτό και είναι σα μοσχάρια. Δεν υπάρχει λόγος να αρχίσουν το light φαΐ και δεν υπάρχει και κίνητρο για να σταματήσουν. Η λέξη ντεκαφεϊνέ για τον καφέ είναι ότι η λέξη πλατωνικός για τον έρωτα. Εμείς εδώ ως επιστήμονες κυριολεκτούμε και χρησιμοποιούμε τις by the book (βιβλικές) έννοιες στους όρους.

Αξίωμα 9: Αν δεν μυρίζει καφές δεν είναι καφές

Ο γαλλικός είναι ο σατανάς. Ο γαλλικός πίνεται μόνο από γκετοποιημένα, περιθωριακά άτομα, χωρίς εναλλακτικές και διόδους διαφυγής (υπάλληλοι γραφείου το πρωϊ, συνωστισμένοι ο ένας πίσω από τον άλλο σε μια ουρά μπροστά από καφετιέρα ή εκείνο το πράγμα με το έμβολο, πωλητές σε αντιπροσωπείες αυτοκινήτων Renault, γιατροί σε μικρές γκαρσονιέρες-ιατρεία στην Ομόνοια, κάτι φτωχές/μικροαστές γυναίκες που δεν δουλεύουν (οικιακά), έχουν παιδιά που τώρα είναι στο σχολείο και πρέπει να τα παραλάβουν σε κανά δυο ώρες, ο άντρας τους ξενοπηδά και είναι μεσημέρι και είναι έγκλειστες σπίτι).

Ο γαλλικός είναι ο σατανάς μεταμφιεσμένος. Δούρειος Ίππος των γκέι να εισβάλουν (όπου φανταστεί ο καθείς). Γαλλικός με μπανάνα, αγριοκέρασο, βερύκοκο, μέντα, φυστίκι, αβοκάντο, βανίλα (έχει παρατηρήσει κανείς ότι χάθηκε το ι από την βανίλια. Αυτό είναι γιατί το γκέι κύκλωμα ή ψευδίζει ή από τις πολλές σιλικόνες έχουν πρηστεί τα χείλη τους ή νομίζουν ότι είναι πιο σεξουαλικό το λα (το έχουν δει σε γαλλική ταινία) και αρνούνται να προφέρουν το λια). Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ένα ολόκληρο κράτος που έπεσε στην παγίδα αρωματικό ρόφημα (με Δούρειο Ίππο το τσάι, αυτή τη φορά) έγινε όλο γκέι: Αγγλία

Μια νύχτα στο Μαρόκο λαχτάρησα να ζήσω

Αγαπημένοι μου αναγνώστες,
φίλες και φίλοι,
αγαπητέ Θάναση,

το μουτσάκος.μπλογκσποτ.κομ εγκαινιάζει από σήμερα τη στήλη "Γυρίζοντας τον κόσμο". Η στήλη θα εμφανίζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα (όποτε έχει όρεξη ο υπογράφων).

Πρώτο θέμα της στήλης το Μαρόκο, ή καλύτερα, το Μαρακές.

Ο υπογράφων βρέθηκε στο εξωτικό Μαρακές πρόσφατα και όσα είδε ταίριαζαν κατά 50% με όσα είχε φανταστεί.

Το αεροσκάφος προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο και απ'το αεροπλάνο μπόρεσα διακρίνω ομοιόμορφα χαμηλά σπίτια και πολλούς φοίνικες. Μπροστά στον τερματικό σταθμό που ανακαινίζεται για να υποδεχθεί ακόμα περισσότερους ευρωπαίους τουρίστες που καταφθάνουν με φτηνές ως επί το πλείστον πτήσεις για να ανακαλύψουν τη λάγνα αραπιά, ένας βαριεστημένος υπάλληλος με λευκή κελεμπία περιστρέφεται πάνω σε μια καρέκλα γραφείου. Ο καιρός είναι ζεστός και υγρός και ξαφνικά το Λονδίνο φαντάζει πολύ μακριά.





Το Τζεμάα ελ Φνα



Όλα τα λεφτά στο Μαρακές είναι η παλιά πόλη ή μάλλον η κεντρική της πλατεία που ονομάζεται Djemaa el Fna. Είναι το κέντρο της οχυρωμένης πόλης, τόπος συνάντησης, αποτελεί την κύρια πρόσβαση στα "σουκ", τις αγορές του Μαρακές και κυρίως αλλάζει δραματικά όψη όταν πέσει η νύχτα.

Από μια ήσυχη πλατεία, γεμάτη τουρίστες και καροτσάκια που πουλάνε φρεσκοστυμενο χυμό πορτοκάλι προς 10 σεντ του ευρώ, όταν βραδιάζει μετατρέπεται σε μια απέραντο ζωντανό λαογραφικό μουσείο. Έξυπνοι άνθρωποι οι Μαροκινοί, μαζεύονται εκεί και επιδεικνύουν στους τουρίστες εικόνες από τη μαροκινή (και όχι μόνο) παράδοση: γητευτές φιδιών, μουσικοί και χορευτές με πολύχρωμες στολές, χειρομαντεία...ό,τι μπορείτε να φανταστείτε...Στη μια άκρη της πλατείας πτυσσόμενα εστιατόρια με πάγκους και κουζίνες σερβίρουν κυρίως ψητά κρέατα και ψάρια και άλλες λιχουδιές της μαροκινής κουζίνας και αποτελούν την κυριώτερη αιτία διάρροιας για τους αμέριμνους τουρίστες. Εμείς πάντως φάγαμε και τη γλυτώσαμε. Το σκηνικό είναι οπωσδήποτε εξωτικό στα μάτια του Ευρωπαίου αλλά εμένα μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν φτιαχτό κάπως...Πας να σηκώσεις τη μηχανή σου για να φωτογραφίσεις τα φίδια ας πούμε και πλακώνουν τα παιδάκια για να ζητήσουν λεφτά ενώ η μουσική σταματάει αυτόματα και το φίδι κουρνιάζει στο καλάθι του μέχρι να πέσει ο παράς. Ίσως θα πρεπει να ανζητήσουμε το αυθεντικό χρώμα της Βόρειας Αφρικής στα χωρία ή σε χώρες "αμόλυντες" ακόμα απ' το μαζικό τουρισμό.






Το Μαρακές διαθέτει όπως θα περίμενε κανείς από μια οχυρωμένη ισλαμικη πόλη ένα δαιδαλώδες δίκτυο από σοκάκια και δρόμους όπου χάνεσαι χωρίς να το καταλάβεις και ορισμένες φορές βρίσκεις την άκρη μόνο με τη βοήθεια των ντόπιων, με κάποιο αντίτιμο βέβαια. Ήταν μάλλον πολύ πιο επικίνδυνο για τους τουρίστες στο παρελθόν αλλά οι αρχές επέβαλαν αυστηρή αστυνόμευση και η περιδιάβαση στα στενά και σκοτεινά σοκάκια είναι μάλλον ασφαλής πια...αν και ποτέ δεν ξέρεις.

Πολυτελή παλάτια το Μαρακές δε διαθέτει. Έχει ωστόσο ορισμένα μουσεία όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει την ισλαμική τέχνη.

Αποκάλυψη πραγματική είναι οι κήποι Majorelle. Πρόκεται για ένα βοτανικό κήπο που δημιουργήθηκε όταν το Μαρόκο ήταν ακόμα Γαλλική αποικία και το 1980 πέρασε στην ιδιοκτησία του Yves Saint Laurent. Είναι μια πραγματική όαση που φιλοξενεί πολλά είδη Αφρικανικής χλωρίδας και το βαθύ μπλε χρώμα που διακοσμεί τα κτήρια εντός του κήπου έμεινε γνωστό ως Majorelle Blue.

Ξέχασα να μιλήσω για τα σουκ, τα παζάρια δηλαδή. Δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο η κλειστή αγορά στην Πόλη, ή τα παζάρια στο Κάιρο αλλά πάλι δεν είναι κάτι που βλέπεις κάθε μέρα. Πέρα από τα τουριστικά είδη πωλούνται φυσικά και κάθε είδους φαγώσιμα. Ας πούμε ότι είσαι ντόπιος και θέλεις να μαγειρέψεις κοτόπουλο για τη φαμίλια σου το μεσημέρι: η κότα σφάζεται μπροστά σου και μετά το απαραίτητο ξεπουπούλιασμα είναι έτοιμη για την κατσαρόλα. Απ'την παραγωγή στην κατανάλωση!

Τώρα αυτά που λέγονται για τα παζάρια στα τουριστικά είδη ισχύουν. Ήθελα ας πούμε ένα μπολάκι στο μπλε του Μαζορέλ που σας περιέγραψα προηγουμένως και το παζάρεψα μέχρι αηδίας, μέχρι που κατάλαβα ότι το παζάρι αφορούσε μερικά λεπτά του ευρώ. Όταν επέστρεψα λίγο αργότερα για να πάρω άλλο ένα μικρότερο μπολάκι ο καταστηματάρχης σχεδόν με διαολόστειλε και είχε δίκιο.

Η μαροκινή κουζίνα τώρα εμένα δε μ'ενθουσίασε. Τα δύο πιο γνωστά πιάτα είναι το κους κους βεβαίως βεβαίως και το tagine το οποίο παρασκεύεζεται σ'ενα κεραμικό σκεύος και περιέχει λαχανικά, κρέας ή ψάρι. Είναι αρκετά υγιεινό αλλά από γεύση δε λέει και πολλά. Εν πάση περιπτώση για τέτοιου είδους θέματα υπάρχει ο Μαμαλάκης.

Στα σοκάκια της παλιάς πόλης.
Αυτό δεν οδηγεί πουθενά αλλά
έδωσε αφορμή για αυτή τη φωτογραφία

Τέλος αν και δεν υπήρχε χρόνος για βόλτες στα πέριξ της πόλης, μετά από περιδιάβαση στους φαρδείς και καθαρούς δρόμους του "αποικιακού" Μαρακές, της καινούργιας πόλης που έστησαν οι Γάλλοι, καταλήξαμε με τα πόδια (πάρτε ταξί, είναι πάμφθηνο) στους κήπους και τον ελαιώνα της Μενάρα. Στο κέντρο του κήπου υπάρχει μια βίλα και μια αρκετά μεγάλη πισίνα που φαίνεται ότι χρησιμοποιείται για αγώνες κωπηλασίας. Δε θα βρείτε τρέντυ καφέ και διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας αλλά μια εξαιρετική θέα της ορισειράς του Άτλαντα.

Τουριστικό ή όχι, το Μαρόκο είναι αξιόλογος προορισμός. Ίσως παρέα με εκατοντάδες Ευρωπαίους να σας χαλάσει η μαγεία του εξωτικού (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα) αλλά είναι ένας εξαιρετικός προορισμός και μια καλή εισαγωγή στη Βόρεια Αφρική. Αν βέβαια ανοίξουν τίποτα φτηνές πτήσεις κι απ' τον Βενιζέλο.

Η (χιονισμένη) οροσειρά του Άτλαντα από τους ελαιώνες της Μενάρα



To Tζεμαά ελ Φνα τη νύχτα