Σάββατο βράδυ, αρχές Ιουνίου, στο συναυλιακό χώρο του Barbican με Μαρίνα, Jonathan και Nicholas που ήρθε αργότερα. To γεγονός: Συναυλία Βασίλη Σαλέα στα πλαίσια αφιερώματος στην τσιγκάνικη μουσική. Όταν είπα στη Μαρίνα να μου κλείσει εισιτήριο το έκανα με βαριά καρδιά γιατί αν και μου αρέσει πολύ το κλαρίνο οι αναζητήσεις του Σαλέα τώρα τελευταία με το Θεοδωράκη και το Σπανουδάκη δε με ενθουσιάζουν ιδιαιτέρως.
Όταν έφτασα ανακάλυψα ότι εκτός από το Σαλέα θα έπαιζε κι ο Selim Sesler, δεξιοτέχνης του κλαρίνου από την Κεσάνη της Ανατολικής Θράκης, με την ορχήστρά του. Άρχοντας ο Selim, ξεσήκωσε το κοινό. Μετά από λίγο βγήκε και η Brenna McCrimmon, η Καναδή τραγουδίστρια που συνεργάζεται χρόνια τώρα με το Selim, που όταν τη βλέπεις και την ακούς νομίζεις ότι γεννήθηκε Βαλκάνια, Τσιγκάνα, Τουρκάλα, Ελληνίδα...
Καλούν το κοινό να χορέψει στα διαζώματα του θεάτρου, ο κόσμος ανταποκρίνεται, Τούρκοι (κυρίως) αλλά και Έλληνες και λοιποί Βαλκάνιοι, πολυεθνικό κοινό.
Μετά το διάλειμμα έκανε την εμφάνισή του Ο Βασίλης. Όπως είχα υποπτευθεί το προγραμμά του περιείχε ηλεκτρική κιθάρα και συνθεσάιζερ και μάλλον απογοήτευσε το κοινό που άρχισε σιγά σιγά να εγκαταλείπει την αίθουσα. Σπουδαίος μουσικός ο Σαλέας, παρότι έχει απομακρυνθεί κάπως από την παραδοσιακή μουσική εσχάτως. Μαζί τραγούδησε και μια νεοεμφανιζόμενη Ελληνίδα τραγουδίστρια ονόματι Αθηνά αλλά δεν έσωσε την κατάσταση. Προς το τέλος βγήκε κι ο αδερφός του ο Σαράντης και τραγούδησε μερικά γνωστά τραγούδια που έχουμε συνδέσει με την τσιγκάνικη παράδοση αλλά και πάλι δεν μπορεσαν να ξεπεράσουν το Selim. Εν πάση περιπτώσει το κλαρίνο είναι συνυφασμένο με την παραδοσιακή μουσική και με τα πανηγύρια που η συνάντηση του με την ηλεκτρονική μουσική έχει μεν ενδιαφέροντα αποτελέσματα αλλά πάντως δεν ξεσηκώνει το κοινό. 'Η μάλλον, εκτός από αυτό, έχω μεγάλη ανάγκη για "μπουζουκοθεραπεία".
Εν κατακλέιδι, μεγάλη μουσική παράδοση έχει αυτή η φυλή και πολύ την έχουμε παρεξηγήσει μου φαίνεται.
