Σα βγεις στον πηγαιμό για το Νέο Κόσμο

(την Αμερική εννοώ ε, όχι τη γειτονιά)

Το μουτσάκος.μπλογκσποτ.κομ σπάει επιτέλους τη σιωπη του και σας παρουσιάζει σε συνέχειες το πόνημα: Σα βγεις στον πηγαιμό για το Νέο Κόσμο.

Μέρος πρώτον

Ο μουτσάκος και φέτος το Νοέμβριο έκανε το προγραμματισμένο του ταξίδι στη γη της επαγγελίας. Προορισμός του ήταν φέτος η πρωτέυουσα των ΗΠΑ Ουάσιγκτον όπου διοργανώθηκε το ετησιο συνέδριο στο οποίο έλαβε μέρος. Σοφά ποιών και με το πετρέλαιο στα 140 δολάρια το βαρέλι ο μουτσάκος έκλεισε εισιτήριο φτηνό αλλά με ενδιάμεσο προορισμό το Άμστερνταμ...What's the worst thing that can happen σκέφτηκε ο μουτσάκος και αρχισε να ετοιμάζει το ταξίδι του.

Ξεκίνησε αξημέρωτα για το Heathrow που μόνο καθυστερήσεις και ταλαιπωρία του επεφύλαξε κατά το παρελθόν, έκαμε το check in και περίμενε. Η πτήση ήταν προγραμματισμένη για τις 8.40. Μεταφέρθηκε στις 9.30 λόγω καθυστερημένης άφιξης του αεροπλάνου από το Αμστελόδαμο, και μετά στις 10.30, και ο μουτσάκος περίμενε σαν άλλος Αγγελάκας κοιτώντας τα αεροπλάνα να πετούν, θέαμα ιδιαίτερα βαρετό έως και εκνευριστικό όταν όλα πετούν εκτός από τη δική σου πτήση. Μια ευλογημένη στιγμή μπήκαμε στο αεροπλάνο στιγμή κατά την οποία μόλις οριακά προλάβαινα την ανταπόκριση για Ουάσιγκτον. Με το που κάθισα στη θέση μου με πήρε ένας γλυκός ύπνος μόνο που μετά από 20 λεπτά που ξύπνησα ήμασταν ακόμα στο Heathrow και η προοπτική να χάσω την πτήση πλησίαζε απειλητικά την πραγματικότητα.

Η ψυχολογία του επιβάτη είναι μυστήριο πράμα αγαπητέ μου αναγνώστη: εν αρχή επικρατεί άκρατη αισιοδοξία: Σίγά που θα μου συμβεί εμένα, σώπα καλέ, θα προλάβω και άλλα τέτοια. Ακολουθεί το στάδιο του ρεαλισμού όπου σιγά σιγά χωνεύεις ότι έχεις χάσει την πτήση και σκέφτεσαι ως πολυμληχανος Οδυσσέας πως θα φτάσεις στον προορισμό σου και μετά σε πιάνει κρύος ιδρώτας και σκέφτεαι όλες τις απίθανες πλην όμως δυσάρεστες εκδοχές. Αφου λοιπόν υπολογισα τη διαφορά της ώρας και την στοιχειώδη χρονική διάρκεια της πτήσης Λονδίνο - Άμστερνταμ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι έχω πια χάσει την πτήση μου.

Φθάνοντας στο Schıphol η πτήση για Ουασιγκτον φυσικά είχε φύγει κι έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου στα γκισέ της KLM. Μόνο που δεν ήμουν ο μόνος! Άλλοι 300 "τυχεροί" επιβάτες είχαν εναποθέσει τις τύχες τους στα ίδια αυτά γκισέ (όπου εργάζονταν 2 (ναι ΔΥΟ) υπάλληλοι). Αποτέλεσμα: 5 ώρες αναμονή για rebooking! Και πάλι λες, δεν μπορεί, αυτό δε μου συμβαίνει, θα στρώσει το πράμα...Αλλά όχι! Από 2.30 μέχρι τις 7.30 το απόγευμα περιμέναμε και περιμέναμε (μας τάισαν ένα ομολογουμένως γευστικότατο σάντουιτς και μας δώκαν κι ένα μπουκάλι νερό). Τελικά μου έδωσαν θέση στην πρώτη πρωινή πτήση το επόμενο πρωί. Ξενοδοχείο: Ούτε λόγος! Έλαβα ένα κουπονάκι που περιείχε μια τηλκεφωνική κάρτα 5€, έτερο κουπόνι 10€ για φαγητό και 50€ έκπτωση στην επόμενη πτήση KLM! Μπερεκέτια!

Έπρεπε λοιπόν να βρω κάπου να κοιμηθώ! Κι επειδή ο μουτσάκος έχει καβάτζες (σχεδόν) παντού βρηκε τη λύση! Πήγα στο μαγευτικό Λάιντεν, 20΄με το τρένο από το αεροδρόμιο. Την ώρα που έφτασα έπιασε μια ώρα χιονοθύελα αλλά τι μ'ένοιαζε! Είχα σπίτι να κοιμηθώ κι ένα πιάτο φαί! Βέβαια το σπίτι του φίλου Νίκου, όπως έμαθα εκ των υστέρων, φιλοξενούσε μέχρι πρότινος μια γάτα. Όπως είναι γνωστό οι γάτες είναι όργανα του σατανά κι έτσι εντός μιας ώρας ο μουτσάκος δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Να γιατί πρέπει να κουβαλάω πάντοτε μαζί μου το αερολίν.

Με περίσια δυσκολία το βράδυ πέρασε και ήταν ώρα να πάω πριν το χάραμα μονάχος και πάλι στο αεροδόμιο. Είπα να κάνω κι ένα τσάι, έτσι για να στρώσει ο λαιμός μου...Τι το θελα...Δυο ώρες αργότερα μου καρφώθηκε η ιδέα στο μυαλό λίγο πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο ότι είχα ξεχάσει το γκάζι ανοιχτό. Όταν ο Νίκος σήκωσε το τηλέφωνο μάλλον με γαμοσταύρισε αλλά τουλάχιστον έφυγε από το μυαλό μου η σκηνή με τους Ολλανδούς αξιωματικούς να με απομακρύνουν από την αίθουσα αναμονής ως ύποπτο για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Σε λίγο η εκνευριστικότατη Ολλανδή αστυνομικός θα με ανέκρινε για το ταξίδι μου γιατί όπως και να το κάνουμε είμαι εν δυνάμη απειλή για την υπερδύναμη...

Συνεχίζεται...