Monday 28 September 2009

Washington!

Αγαπητέ μου αναγνώστη,
νόμιζες οτι θα σου έλεγα ψέματα...Ότι δε θα σου έδινα φωτογραφίες από την πρωτεύουσα του Νέου Κόσμου. Κι όμως, υποσχέσεις - δεσμέυσεις...



το Καπιτώλιο



από τους δρόμους της Washington



το μετρό



ο Λευκός Οίκος βεβαίως - βεβαίως



To Washington Monument



Kαι η θέα από την κορυφή του μνημείου: Σε πρώτο φόντο το μνημείο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κατόπιν το Reflecting Pool και στο βάθος το Μνημείο του Λίνκολν



To Jefferson Memorial



FBI...


Πέρα από την ευθύνη που έχουν οι ίδιες οι ΗΠΑ για την εικόνα τους παγκοσμίως μεγάλο ρόλο παίζουν και το Χόλυγουντ. Για να καταλάβει ένας ξένος την αμερικανική ψυχή πρέπει να επισκεφθεί πέρα από τη Νέα Υόρκη, που είναι μια παγκόσμια πόλη και άρα ουδόλως αντιπροσωπευική των ΗΠΑ, και τη Washington και βέβαια και τις κεντρικές πολιτείες. Στην πρωτεύουσα θα καταλάβει ότι το FBI είναι μια κρατική υπηρεσία καταπολέμησης του εγκλήματος, το Πεντάγωνο είναι το ΥΠΕΘΑ των ΗΠΑ (είναι χαρακτηριστικές οι διαφημίσεις για τα ασφαλιστικά προγράμματα των αξιωματικών στο σταθμό του μετρό του Πενταγώνου που δυστυχώς δεν μπόρεσα να φωτογραφήσω αφού απαγορέυεται η φωτογράφιση για λόγους ασφαλείας). Φυσικά το Πεντάγωνο είναι ένα σύμβολο της πολεμοχαρούς Αμερικής στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου και δικαίως, δεν παύει όμως να είναι άλλη μια κρατική υπηρεσία.

Επισκέφθηκα την πόλη λίγες μέρες μετά την εκλογή Ομπάμα και η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική. Η πόλη ετοιμαζόταν για τις γιορτές των Χριστουγέννων και υπήρχε ένας άνεμος αισιοδοξίας παντού μετά την απομάκρυνση του Μπους και την ήττα των ρεπουμπλικάνων. Στα μαγαζιά με τα αναμνηστικά είδη δεκάδες προϊόντα με θέμα τον νεοεκλεγέντα αλλά και τους εκάστοτε προέδρους των ΗΠΑ, δέιγμα ότι ο θεσμός συγκεντρώνει τον απεριόριστο σεβασμό του μέσου Αμερικάνου. Καθώς επίσης και την προσήλωση του συστήματος αλλά και κατ'επέκταση της κοινωνίας στη συνέχεια. Στα μάτια ενός Ευρωπαίου πολλώ δε μάλλον ένος Έλληνα, 200 και πλέον χρόνια κρατικής κρατικής εξουσίας και η αναπαράστασή τους στη σειρά των 44 προέδρων φαντάζουν ιστορικά ασήμαντα γεγονότα. Στα μυαλό των Αμερικανών όμως συνιστούν την ιστορική συνέχεια του κράτους τους για την οποία είναι περήφανοι και θα πρέπει να την κρίνουμε λαμβάνοντας υπόψη την αμερικανική ιστορία. Ίσως μάλιστα έτσι κατορθωσουμε κάποια μέρα, απαλλαγμένοι από την παραμορφωτική επίδραση που ασκεί ο αντιαμερικανισμός, να κατανοήσουμε την αμερικανική ιστορία και την αμερικανική πολτική έναντι της Ευρώπης καλύτερα.

Πάντως θα ήθελα να ξαναπάω στη Washington για να δω τις κερασιές γύρω από το μνημείο του Jefferson ανθισμένες!

Σα βγεις στον πηγαιμό για το νέο κόσμο...μέρος δεύτερον!

Αγαπητέ μου αναγνώστη,

μετά από αναμονή σχεδόν έντεκα μηνών (είδες πως περνάει ο καιρός;) ήρθε η ώρα για την πολυαναμενόμενη συνέχεια του ποστ με θέμα το ταξίδι στη Νέο Κόσμο. Για να σου γράφω ακόμα πα να πει πως έφτασα και γύρισα σώος και αβλαβής, ευχαριστώ όμως για το ενδιαφέρον.
Περίληψη προηγουμένου: Ο μουτσάκος ξεκίνησε με προορισμό τη Washington αλλά προκειμένου να εξοικονομήσει ολίγους παράδες προτίμησε να ταξιδέψει μέσω Amsterdam. Ένεκα κακοκαιρίας στην Ολλανδία έφτασε με καθυστέρηση στο Άμστερνταμ με αποτέλεσμα να χάσει την πτήση για Αμέρικα. Μετά από πολύωρη αναμονή εξασφάλισε θέση με πτήση της επόμενης ημέρας, βρήκε κατάλυμα για το βράδυ στο Λάιντεν και το επόμενο πρωί ξεκίνησε πρωί - πρωί για το αεροδρόμιο.

Γενικά δε φοβάμαι τα αεροπλάνα αλλά βλέποντας το αεροσκάφος που θα με πήγαινε - επιτέλους - στον προορισμό μου δεν σου κρύβω, αγαπητέ μου αναγνώστη - ότι τα χρειάστηκα κάπως: ήταν ένα μικρούλικο αεροπλάνο, (Boeing 757 αν αναρωτιέσαι), 6 θέσεις ανα σειρά, ούτε ατομική τηλεορασούλα, ούτε τίποτα! Πριν σκεφτείς ότι είμαι ένας ξιπασμένος μικροαστός θα σου πω το εξής: πέρασε κι εσύ 7 ώρες σ'ενα αεροπλάνο και τότε θα καταλάβεις την αξία της ατομικής οθόνης κυρίως του έξτρα χώρου. Κι εξηγούμαι: αναρωτιέμαι πώς πέρασαν 7 ώρες σφηνωμένος στη μεσαία θέση με το λάπτοπ στα πόδια γιατί υπήρχε χώρος στο ντουλάπι με μια συνταξιούχο Ρουμάνα φιλόλογο στα αριστερά μου, που στη διάρκεια της πτήσης παίζει να ήπιε 2-3 μπράντυ κι άλλα τόσα λικέρ κι έναν Ιταλό στα δεξιά μου ο οποίος δε μίλαγε Αγγλικά. Μιλώντας ένα μείγμα Ισπανο-αγγλο-ιταλικών συνεννοηθήκαμε με τον Ιταλό και μάλιστα κάναμε σοβαρότατη συζήτηση με θέμα τον νεοεκλεγέντα τότε Ομπάμα, το εκπαιδευτικό σύστημα στη Βρετανία, τον Μπερλουσκόνι κι άλλα τέτοια σοβαρά και ωραία.
Κάποια ευλογημένη στιγμή προσγειωθήκαμε στη Washington, πέρασα τον έλεγχο διαβατηρίων και περίμενα την αποσκευή. Εκείνη τη στιγμή συνέβη αυτό που κάθε ταξιδιώτης τρέμει: Μια φωνή που δυσκολεύτηκε μάλλον να προφέρει το όνομα μου με φώναξε από τα μεγάφωνα για να μου πει ότι η αποσκευή μου έρχεται...με την επόμενη πτήση! Υπενθυμίζω ότι ήμουν ήδη καθοδόν πάνω από 30 ώρες, φορώντας τα ίδια ρούχα τα οποία πρόδιδαν και τι είχα φάει στο αεροπλάνο (εντάξει είμαι κάπως απρόσεχτος, για να σου λύσω την απορία λαζάνια είχε το μενού). Τελοσπάντων αφού τακτοποιήθηκε το θέμα της αποσκευής (τους έδωσα τη διεύθυνση του σπιτιού όπου θα έμενα και υποσχέθηκαν ότι θα μου την παραδώσουν κατά τις 9.00 το βράδυ - υπόψιν, ήταν ήδη 5.30 το απόγευμα), ξεκίνησα να πάω στο σπίτι.

Η Washington αγαπητέ μου αναγνώστη ναι έιναι μια πόλη για γραφειοκράτες, πράκτορες του FBI και καραβανάδες που εργάζονται στο Πεντάγωνο αλλά δεν παύει να είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πόλη. Για του λόγου το αληθές θα σου παραθέσω πλούσιο φωτογραφικό υλικό στο επόμενο ποστ το οποίο υπόσχομαι ότι θα ακολουθήσει λίαν συντόμως και όχι το 2010!

Έφτασα κάποια ευλογημένη στιγμή στο σπίτι του φίλου Νικ που θα με φιλοξενούσε και αποφάσισα να μην περιμένω την αποσκευή. Μια και δυο λοιπόν πήγα στο ξενοδοχείο που θα φιλοξενούσε το συνέδριο προκειμένου να συναντήσω ένα φιλικό ζευγάρι που είχε κονέ και θα με έχωνε στη ρεσέπσιον ενός από τα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια. Τώρα θα σε γελάσω γιατί δε θυμάμαι ποιό ήταν αλλά σύντομα, μετά από κάποια κρασάκια και με την ευγενική χορηγία του τζετ λαγκ άρχισε να με παίρνει ο ύπνος. 'Ηταν ώρα να αποχωρήσω αλλά προτού πάω σπίτι συνάντησα τον Νικ και πήγαμε για φαγητό. Απορώ πώς τα έκανα όλα αυτά μετά από τόση ταλαιπωρία. Κατέληξα σπίτι όπου φυσικά η βαλίτσα δεν είχε εμφανιστεί και την έπεσα για ύπνο. Κάποια στιγμή στη 1 τα ξημερώματα ξύπνησα από έναν χτύπο στην πόρτα και ανοίγοντας έιδα έναν αξιαγάπητο μαυρούκο (εντάξει αφροαμερικάνο! Ωχοοου) με τη βαλίτσα μου ανα χείρας. Οι δυνάμεις μου δεν επέτρεπαν μπάνιο αλλά τουλάχιστον άλλαξα εσώρουχα...Μετά από 36 ώρες...Το πρωί όμως έκανα ένα απολαυστικότατο μπάνιο και ξεκίνησα νωρίς νωρίς να δω την πόλη του Ομπάμα που ακόμα δεν είχε εγκατασταθεί στο Λευκό Οίκο και στη συνέχεια να κατευθυνθώ στο συνέδριο όπου μιλούσα κατά το μεσημέρι.

Αυτά λοιπόν. Ηθικόν δίδαγμα: από τούδε κι εφεξής υπερατλαντικό ταξίδι μόνο απευθείας (και μια αλλαξιά εσώρουχα στη χειραποσκευή για παν ενδεχόμενον).

Στο επόμενο: Η Washington όπως την είδε ο Μουτσάκος

Monday 6 July 2009

Friday 15 May 2009

Eurovision 2009 - Οδηγός Επιβίσωσης

Ο τίτλος είναι κλεμμένος. Και η ιδέα επίσης. Ανήκει στο Γιάννη Νενέ ο οποίος για 2-3 χρόνια εγραφε ένα μικρό σχολιάκι για κάθε τραγούδι. Φέτος όμως περιορίστηκε σε σχολιασμό 5-6 συμμετοχών κι έτσι καλούμαι αγαπητέ αναγνώστη να καλύψω το κενό. Να με συγχωρείς αναγνώστη μου αλλά δεν πρόλαβα να σε ενημερώσω για τα τραγούδια των ημιτελικών κι έτσι πήγες να ψηφίσεις αδιάβαστος.

Πάμε όμως στα φρέσκα! Αύριο ο μεγάλος τελικός. Πάρε μπύρες, πίτσες, σουβλάκια, κινέζικο (όχι σούσι όμως) και ξεκινάμε:

1) Λιθουανία: Τούτο δω θα έκανε τρελό σουξέ αν είχε και λίγο σαξόφωνο αλλά φέτος είναι η χρονιά του βιολιού. Στο μεταξύ αυτοί οι Λιθουανοί λυσάξανε να διώξουν τους Ρώσους και τώρα τραγουδάνε το μισό τους τραγούδι στα Ρώσικα. Ε ρε Πούτιν που σας χρειάζεται...

2) Ισραήλ: Ένα περίεργο πράμα με το Ισραήλ: όσο μακελεύει τους Παλαιστινίους τόσο πάει καλά στο διαγωνισμό. Και για να δείξει αληθινή μεταμέλεια μετά στέλνει δυο φιλενάδες, μια Ισραηλινή και μια Παλαιστίνια που τραγουδάνε στα Εβραϊκά, Αραβικά και Αγγλικά κάτι κουλαμάρες όπως: "όταν κλαίω, κλαίω και για τις δυο μας". Αν συγκινήθηκες ψήφισέ το αλλά στον επόμενο βομβαρδισμό της Γάζας τουμπεκί, έτσι;

3) Γαλλία: Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται
Στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια
Θάνατος και οι γυναίκες που αγαπιούνται
Καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια «ελλιπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Eντάξει; Πήρες κανά πρόζακ; Πάμε παρακάτω;

4) Σουηδία: Εφόσον επιτρέπεται στον εκνευριστικότατο Μάριο Φραγκούλη να κάνει ποπ καριέρα γιατί να μη στείλει κι η Σουηδία μία μέτσο - σοπράνο; Οι πλάτες της Μαλένας (κλιτό είναι, η Μαλένα - της Μαλένας, τί νόμισες) και το όλο στήσιμο παραπέμπουν σε τραβέλι αλλά με πληροφορούν ότι είναι γυναίκα με τα όλα της. Ας είναι. Τώρα που το σκέφτομαι λες να έδωσα καμιά ιδέα στην ΕΡΤ και να στείλουν το Φραγκούλη του χρόνου; Ωιμέ!

5) Kροατία: Μαυροντυμένος νεαρός τραγουδάει (λέμε τώρα) με την επίσης μαυροφορομένη παρέα του μέχρι που εμφανίζεται μια τσαχπίνα ντυμένη στα λευκά και τότε αλλάζουν όλα. Προς το τέλος όλοι μαζί ξεφωνίζουν μάλλον από χαρά και έκπληξη που βρέθηκαν στον τελικό.

6) Πορτογαλία: Το παραδέχομαι! Άνθρωπος είμαι και λύγισα! Μ'αρέσει πολύ! Ίσως γιατί είναι το ένα από τα δύο τραγούδια που μοιάζουν με πραγματικά...τραγούδια. Ωραίος στίχος, ερωτικός χωρίς να γίνεται πρόστυχος, τσαχπίνικη και χαρούμενη παρουσία. Α, και τραγουδάνε και στη γλώσσα τους. Οπότε ψήφιζε! Κοτζαμάν ευρωπαϊκό πήραμε μεσά απ'τα χέρια των ανθρώπων, να μην τους ανταμείψουμε;

7) Ισλανδία: Μπαλάντα, βαρετή και γλυκανάλατη. Έχει κι αυτή έγχορδο...βιολοντσέλο για την ακρίβεια. Η συμπαθής τραγουδίστρια αναρωτιέται αν είναι αλήθεια και είαναι προφανές ότι αναφέρεται στην πρόσφατη οικονομική κρίση που τους τσάκισε...Άτιμη κενωνία...Ψήφισε αν θες, από συμπόνια...

8) Ελλάς: Τί'ν η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι και τα βουνά; Όχι μόνο! Είναι και ο Σάκης! Αξιέπαινος! Όλα κι όλα! Πηδάει κάθε τρεις και λίγο από τα ψηλά χωρίς να στραμπουλάει κανά ποδάρι. Βέβαια το πουκάμισο που του πήρε η Κάτια για το φεστιβάλ είναι ένα νούμερο μικρότερο και αναγκάζεται να κουνάει συνεχώς το στέρνο μπρος - πίσω σαν το παγώνι για να στρώσει το ρούχο. Πάντως αν έχει λεφτά στην άκρη τρέχα πάρε τα δικαιώματα για τη σκηνή που μετατρέπεται σε συρραπτικό - ισιωτικό μαλλιών με φασόν την ελληνική σημαία. Θα μοσχοπουλήσει.

9) Αρμενία: Η Αρμενία πιστή στις παραδόσεις και τα έθιμα στένει δύο αδερφές (γυναίκες, μην παρασύρεσαι) που φορούν κάτι παραδοσιακές στολές που θυμίζουν πολύ ποντιακές και μας καλούν να χορέψουμε. Αν δεν ήταν η Αρμενική γενοκτονία το Ελληνικό κοινό ίσως να έκανε τώρα το πρώτο διάλειμμα για κατούρημα.

10) Ρωσία: Κερδίσανε φέτος, σιγά μην ασχοληθούμε και φέτος με την πάρτη τους. Δε μας φτάνουν οι πανηλίθιοι παρουσιαστές των ημιτελικών. Κι εδώ πρέπει να επέμβει ο Πούτιν...

Πρώτο διάλειμμα. Αν δεν πήγατε για κατούρημα την ώρα των Αρμένιων αδερφών τώρα ήρθε η ώρα

11) Αζερμπαϊτζάν: Σου αρέσει αυτό: Θα σιχαθείς να το ακούς όλο το καλοκαίρι σε μπαράκια, εστιατόρια καφέ, στις ειδήσεις του Σταρ και στο Λάμψη FM. Είπα σταρ και σκέφτομαι ότι μπορεί και να τους καλέσει να τραγουδήσουν στο διαγωνισμό του play mate. Ως λαός βέβαια εμείς αγαπάμε τους Αρμένιους που είναι σε πόλεμο με τους Αζέρους αλλά είναι τόσο κουκλάρα η Αισέλ (έτσι λέγεται η τραγουδιάρα) που θα κάνουμε μια εξαίρεση.

12) Βοσνία (και Ερζεγοβίνη) Αυτό θα αρέσει πολύ στον Αλέξη Τσίπρα. Ροκ εμβατήριο αγάπης με τύμπανα, παρελάσεις, αναφορές στο Μάη και κόκκινες σημαίες που παραπέμοπουν λέει στην αγάπη. Καλά, κομμουνισταί είναι αυτοί. Ο δε τραγουδιστής θα πρέπει να άκουγε πολύ Βασίλη Παπακωσταντίνου στα μικράτά του. Λες να το βάλει ο Αλέξης χαλί στις προεκλογικές διαφιμήσεις του Συνασπισμού;

Κι άλλο διάλειμμα

13) Σου αρέσει ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς; Ναι; Τότε θα σας αρέσει και η Μολδαβία. Μια χαρούμενη Σαρακατσάνα με παραδοσιακή φορεσιά και μοβ μπότες τραγουδάει παρέα με κάτι αεικίνητους...Σαρακατσάνους επίσης με παραδοσιακές φορεσιές και συνοδεία πνευστών. Δεν είναι κακό αλλά στο τέλος ζαλίζεσαι.

14) Μάλτα: Η συμπαθής Κιάρα συμμετέχει για τρίτη φορά και σύμφωνα με δήλωσή της θα εξακολουθήσει να μας απασχολεί μέχρι να κερδίσει. Αυτό τώρα εκβιασμός δεν είναι; Τέλοσπαντων καλή καρδιά. Αν κερδίσει η δυνατή αυτή μπαλάντα μπορεί να αποτελέσει κάλιστα μουσικό χαλί για τις προεκλογικές διαφημίσεις της Νέας Δημοκρατίας. Αν κιοτεύεις ψήφισε.

15) H Εσθονία τιμώντας το έτος του βιολιού (που λέγαμε πριν) στέλνει μια συνεσταλμένη (αλλά κουκλάρα) βιολονίστα μαζί με κάτι βιολοτσελίστριες φίλες της και μας τραγουδούν ένα ρυθμό που κάπου έχεις ξανακούσει αλλά επειδή είναι το δεύτερο πραγματικό τραγουδί του φεστιβάλ το ψηφίζουμε αβλεπί.

16) Ο Ρόουαν Κίτινγκ συνέγραψε λέει το τραγούδι της Δανίας. Κι έλεγα τι μου θυμίζει...Κι τραγουδιστής φτυστός ο Ρόουαν είναι. Πειράζει όμως που ο Ρόουαν δεν είναι πια στη μόδα;

17) Γερμανία: Οι Γερμανοί πάλι κάτι χρόνια τώρα έχουν την εντύπωση ότι πρόκειται για διαγωνισμό αμερικάνικου τραγουδικού και στέλνουν κουλαμάρες κάθε χρόνο. Φέτος είναι η σειρά ενός τυπά, ύποπτα μαυρισμένου, μ'ένα αδιάφορο τραγουδάκι που στο βίντεο κλιπ τριγυρνάει κάπου στην Καλιφόρνια (μπορεί να ναι και Μαϊάμι, θα σε γελάσω). Δεν πειράζει, τους τα συγχωρούμε όλα γιατί οι Γερμανοί είναι φίλοι μας.

18) Τουρκία: Η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατελύθη το 1923. Μέγα ψέμα! Η Χαντισέ, ντυμένη χανούμισα, με κάτι άλλες χανούμισες λικνίζεται στους ρυθμούς τσιφτετελιού με μπιτ. Τραγουδάει (που λέει ο λόγος γιατί το μισό τραγούδι το λένε τα φωνητικά) για τον χτύπο της καρδιάς της όταν βλέπει τον ένα και μοναδικό. Προς το τέλος ένας χορευτής ακροβάτης (ευνούχος;) καταφτάνει και τη χορεύει. Όπως τον παλίό καλό καιρό στο Τοπ Καπί. Ξέρω ότι σου αρέσει. Αν σου επιτρέπει η ελληνοπρεπής σου ανατροφή και ο πατριωτισμός σου ψήφισέ το.

19) Αλβανία: Ποπ έπος από τους γείτονες. Ερμηνεύει καλλίπυγος νεαρά, που αν σου αρέσει μπορεί και να την πετύχεις σε κάποιο Αλβανικό ξεφάντωμα - μπουζουξίδικο στον Κολωνό από τον Οκτώβριο και μετά. Τη συνοδεύει ένα πράσινο ανθρωπάκι (πρασινοφρουρός δεν είναι ούτε και βάζελος) που δεν κολλάει καθόλου ούτε με τους στίχους ούτε με το συναίσθημα. Μην είναι ο σπάιντερμαν...

20) Νορβηγία: Τι σου είναι ο άνθρωπος...: Ταλαντούχος μουσικός, στιχουργός και συνθέτης, τραγουδάκι σε κέλτικο ρυθμό με βιολί, χορευτές που χοροπηδάνε διαρκώς, συμπαθητικό τραγούδι αλλά δε σ' αρέσει και πολύ πια; Μήπως επείδη είναι πρώτο στα γραφεία στοιχημάτων; Θέλεις να κερδίσει ο Σάκης κατά βάθος ε;

Κι άλλο διάλειμμα. Υπομονή 4 τραγούδια μείνανε

21) Θα πρέπει να γίνει μια στατιστική για τις σαδομαζοχιστικές τάσεις των Ουκρανών. Από το 2004 που κέρδισαν με τη Ρουσλάνα με τα δέρματα και τις φωτιές όλο κάτι άρρωστα στέλνουν. Η φετινή μοιάζει νά χει βγει από το Ερωτοδικείο...Μου προκαλεί εμετούς και διάρροια.

22) Ρουμανία: Τα κορίτσια από τα Βαλκάνια ξέρουν να το γλεντούν λέει το τραγούδι και πολυάριθμοι Ευρωπαίοι μάλλον το επιβεβαιώνουν. Την τραγουδιάρα συνοδεύουν ευλύγιστες κορασίδες που τον καιρό του Τσαουσέσκου θά 'λιωναν τα κορμάκια τους στην ενόργανη γυμναστική...Πώς αλλάζουν οι καιροί...

Διάλειμμα πάλι

23) Αγγλία: Αν δε συμφωνήσει με την Κιάρα ο Κωστάκης καλό θα είναι να προλάβει τα δικαιώματα από τον Άντριου Λόυντ Βέμπερ για τα πρεκλογικά σποτ. Είναι και πιο πιασάρικο, αν βάλει κι ο Φοίβος κανά μπουζουκάκι θα κάνει τρελό σουξέ.

24) Φιλανδία: Νόμιζες ότι οι Ace of Base διαλύθηκαν; Μέγα λάθος. Τραγουδούν ακόμα και είναι Φιλανδοίç

25) Ισπανία: Ήθελα νά ξερα τί λυσάξανε οι Ισπανοί και ξεπάστρεψαν όλους τους Άραβες από την Ιβηρική πριν από 500 χρόνια. Για να στέλνουν ανατολίτικο μπιτάτο κομμάτι σήμερα για ξεκάρφωμα. Η δε τραγουδίστρια θυμίζει βορειοευρωπαία πορνοστάρ. Θα σου αρέσει.

Τέλος, ώρα για κατούρημα, σχολιασμό και διαφημίσεις. Σιγά μην σ'αφήσει η ΕΡΤ να δεις τι ετοίμασαν οι Ρώσοι.

Βοήθειά μας.