Αγαπητοί μου,
μένουν μόνο 4 μέρες για τα Χριστούγεννα και το μουτσάκος.μπλογκσποτ.κομ σας προσφέρει τη χριστουγεννιάτικη τριλογία, ένα έργο που δεν πρέπει να λείπει από κανένα σπίτι! To πρώτο μέρος της τριλογίας με θέμα "Τα κάλαντα" δημοσειέυεται απόψε! Καθίστε αναπαυτικά κοντά στο τζάκι (αν έχετε), βάλτε μουσικούλα και πάμε...
Ξέρω ότι είστε καλοί άνθρωποι. Τα Χριστούγεννα σας φέρνουν αισθήματα αγάπης, ανθρωπιάς και καλοσύνης. Γιατί λοιπόν δεν ανοίγετε την πόρτα στα (όχι πάντοτε) μικρά και χαριτωμένα παιδάκια που χτυπούν την πόρτα σας για να σας μεταφέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα στις 7 και μισή το πρωί παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς; (Κάποιοι τα λένε και τα Φώτα αλλά πάιρνουν... ξέρετε εσείς τι).
Ουδείς λόγος ανησυχίας! Ούτε κι εγώ ανοίγω!
Όταν ήμουν μικρός όμως τα κάλαντα χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς ήταν επιχείρηση! Εξηγούμαι: Ως μοναχοπαίδι τα Χριστούγεννα ήταν πάντοτε ιδιαίτερη γιορτή γιατί μας επισκέπτονταν τα ξαδέρφια μου και οι θείοι μου (και νονοί μου- κρατήστε το αυτό για το δεύτερο μέρος της τριλογίας). Έτσι για 1-2 εβδομάδες το χρόνο έιχα κι εγώ την αίσθηση ότι είχα αδερφια (όχι που νόμιζες πονηρέ αναγνώστη ότι δε θα είχε και μελό το ποστ αυτό).
Επειδή λοιπόν ένα μάλλον αδιάφορο και οπωσδήποτε φάλτσο αγοράκι θα έβγαζε μετά δυσκολίας ένα χιλιάρικο, άσε που δεν έχει πλάκα να γυρνάς τους δρόμους μονάχος μ'ενα τρίγωνο στο χέρι, επιστρατέυσαμε με τα ξαδέρφιά μου το αδιαμφισβήτητο μουσικό μας ταλέντο! Βέβαια! Ο ξάδερφος μου έπαιζε κιθάρα, εγώ έπαιζα βιολί κι η ξαδέρφη μου που δεν μπορούσε να κουβαλήσει το πιάνο της μας συνόδευε με τη μελόντικα!
Έτσι, σκεφτόμασταν, θα κάναμε εντύπωση και θα τσεπώναμε περισσότερα φράγκα από τους υπόλοιπους πτωχούς και άμουσους! Φυσικά το αποτέλεσμα μουσικά ήταν ελεεινό αλλά εμάς ποσώς μας ενδιέφερε αυτό!
Αμολιόμασταν λοιπόν στους δρόμους από τα χαράματα (γιατί όπως λένε the early bird catches the warm) και κάναμε τη ζωή των ανθρώπων μαρτύριο! Είχαμε και σχέδιο! Ανεβαίναμε πρώτα στους τελευταίους ορόφους και αρχίζαμε να ζαλίζουμε το κοινό μας από πάνω προς τα κάτω. Και οι δύστυχοι παρά την ταλαιπωρία δίνανε! Για 3-4 χρόνια κάναμε καλή μπάζα! Θα μου πεις, πότε θα ξαναβλέπανε οι χριστιανοί 3 άσχετα όργανα μαζί! Εχθρός μας οι θυροτηλεοράσεις, οι καλορυθμισμένες εξώπορτες και οι νοικοκυραίοι που δίνανε μελομακάρονα και κουραμπίεδες αντί για λεφτά (καλοί μου άνθρωποι ένα χαρτζιλικάκι θέλαμε να βγάλουμε όχι διαβήτη).
Προς το μεσημέρι η υπομονή του κόσμου και οι αντοχές μας είχαν πια εξαντληθεί. Τότε ερχόταν η ώρα του σικέ κάλαντου! Επιστρέφαμε στο σπίτι και πηγαίναμε σε γιαγιάδες, παππούδες, θείες που και καλά δε μας περίμεναν και φυσικά τα σκάγανε χοντρά!
Τα καλαντ0-έσοδα τα κατέθετα στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (ήθελα να ξερα ποιος μου χει βουτήξει τον κουμπαρά). Κάποια στιγμή μαζεύτηκε αρκετός παράς και προχώρησα στην πρώτη (και τελευταία) επενδυτική μου κίνηση! Τα έκανα ομόλογο (Τα επιτόκια ήταν ακόμη ψηλά τότε). Το τι δούλεμα έφαγα από φίλους για το ομόλογο δε λέγεται. 10 χρόνια αργότερα μου τα 'φαγε η Σοφοκλέους. Ορίστε, ευχαστιστηθήκατε;
Χάιλαιτ της καλαντό- βιομηχανίας, που έσβησε στα 15 (και πολύ κράτησε):
Ενθουσιασμένοι νοικοκυραίοι μας έβαλαν στο σπίτι τους και μας κάθισαν στους καναπέδες...Φεύγοντας μας έδωσαν ενα πεντοχίλιαρο που είχαν πάνω στην τραπεζαρία και μας κατευόδωσαν. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί και να εξαφανιστούμε μας φώναξαν και μας δώσανε ενα πεντακοσάρικο (που και πάλι ήταν πολλά λεφτά).
Ευτυχώς δεν είχαν αγριέψει τα πράγματα ακόμα και δεν πέσαμε θύμα συμμοριών που στήνουν καραούλι και ληστεύουν τα πιτσιρίκια που έχουν μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα των Χριστουγέννων. Επίσης, εμείς μπορεί να μην αναγκαστήκαμε να τραγουδήσουμε (ήμασταν ήδη μια ολοκληρωμένη μπάντα) αλλά πλέον επειδή έχουν μπει στο σινάφι και αλλοδαποί (μάστιγα σας λέω - να απελαθούν πάραυτα) συνήθως ακους κάτι σαν "Λια λιαλιαλια λιαλια λια λια λια" στο ρυθμό του Καληνημέρα Άρχοντες. Σιγά μη μάθουν και τους στίχους.
Ελπίζω να με συγχωρέσουν κάποτε όλοι οσοι σήκωσα απ΄το κρβάτι τους στις 7.30/έσπασα τα νεύρα χτυπώντας το κουδούνι τους αδιάκοπα/ έριξα την κατάρα μου γιατί μου δωσαν ένα δεκάρικο μόνο κλπ.
Και τώρα: Σ' αυτό το σπίτι που 'ρθαμε πέτρα να μη ραγίσει κι ο νοικοκύρης τους σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ (άντε κατέβαινε κανά φράγκο τώρα)
5 comments:
πω, πω ρε φίλε τι θυμήθηκες τώρα, καλά τέλειες μέρες εκείνες. Όσο για το ομόλογο , το αφήνω ασχολίαστο μέρες που είναι, άντε για να μην σε περιλάβω.
Εγώ πάλι πέθανα στα γελια με το ομόλογο :p Αν και για να είμαι ειλικρινής θα περίμενα από τον Χάρη κάτι τέτοιο και όχι από σένα :p
@Lucia, Φαίη Το ομόλογο ήταν επενδυτική ιδέα της μαμάς. Ανανεωνόταν για κάμποσα χρόνια, έγινε 200.000 παλιές καλές δραχμούλες και μετά επενδύθηκε στη Σοφοκλέους. Έκτοτε αγνοείται η τύχη του. Χρόνια σας πολλά!
μουτσάκος, μαίρη χρονοπούλου!!!!
[εμένα πάντως ο ανεψός έφτασε με χαρτί στο χέρι και τα διάβαζε!!!]
Γιαννάκη συγκινήθηκα...τι θυμήθηκες! εκείνες οι πόλεις που στήναμε στο πάτωμα του δωματίου σου μου έχουν μείνει αξέχαστες...και το τρένο; Πάντως καθαρά από τύψεις για το κόσμο που ξυπνάγαμε από τις 7 το πρωί προσπαθώ να ανοίγω σε όλα τα παιδάκια.
Post a Comment