Σα βγεις στον πηγαιμό για το νέο κόσμο...μέρος δεύτερον!

Αγαπητέ μου αναγνώστη,

μετά από αναμονή σχεδόν έντεκα μηνών (είδες πως περνάει ο καιρός;) ήρθε η ώρα για την πολυαναμενόμενη συνέχεια του ποστ με θέμα το ταξίδι στη Νέο Κόσμο. Για να σου γράφω ακόμα πα να πει πως έφτασα και γύρισα σώος και αβλαβής, ευχαριστώ όμως για το ενδιαφέρον.
Περίληψη προηγουμένου: Ο μουτσάκος ξεκίνησε με προορισμό τη Washington αλλά προκειμένου να εξοικονομήσει ολίγους παράδες προτίμησε να ταξιδέψει μέσω Amsterdam. Ένεκα κακοκαιρίας στην Ολλανδία έφτασε με καθυστέρηση στο Άμστερνταμ με αποτέλεσμα να χάσει την πτήση για Αμέρικα. Μετά από πολύωρη αναμονή εξασφάλισε θέση με πτήση της επόμενης ημέρας, βρήκε κατάλυμα για το βράδυ στο Λάιντεν και το επόμενο πρωί ξεκίνησε πρωί - πρωί για το αεροδρόμιο.

Γενικά δε φοβάμαι τα αεροπλάνα αλλά βλέποντας το αεροσκάφος που θα με πήγαινε - επιτέλους - στον προορισμό μου δεν σου κρύβω, αγαπητέ μου αναγνώστη - ότι τα χρειάστηκα κάπως: ήταν ένα μικρούλικο αεροπλάνο, (Boeing 757 αν αναρωτιέσαι), 6 θέσεις ανα σειρά, ούτε ατομική τηλεορασούλα, ούτε τίποτα! Πριν σκεφτείς ότι είμαι ένας ξιπασμένος μικροαστός θα σου πω το εξής: πέρασε κι εσύ 7 ώρες σ'ενα αεροπλάνο και τότε θα καταλάβεις την αξία της ατομικής οθόνης κυρίως του έξτρα χώρου. Κι εξηγούμαι: αναρωτιέμαι πώς πέρασαν 7 ώρες σφηνωμένος στη μεσαία θέση με το λάπτοπ στα πόδια γιατί υπήρχε χώρος στο ντουλάπι με μια συνταξιούχο Ρουμάνα φιλόλογο στα αριστερά μου, που στη διάρκεια της πτήσης παίζει να ήπιε 2-3 μπράντυ κι άλλα τόσα λικέρ κι έναν Ιταλό στα δεξιά μου ο οποίος δε μίλαγε Αγγλικά. Μιλώντας ένα μείγμα Ισπανο-αγγλο-ιταλικών συνεννοηθήκαμε με τον Ιταλό και μάλιστα κάναμε σοβαρότατη συζήτηση με θέμα τον νεοεκλεγέντα τότε Ομπάμα, το εκπαιδευτικό σύστημα στη Βρετανία, τον Μπερλουσκόνι κι άλλα τέτοια σοβαρά και ωραία.
Κάποια ευλογημένη στιγμή προσγειωθήκαμε στη Washington, πέρασα τον έλεγχο διαβατηρίων και περίμενα την αποσκευή. Εκείνη τη στιγμή συνέβη αυτό που κάθε ταξιδιώτης τρέμει: Μια φωνή που δυσκολεύτηκε μάλλον να προφέρει το όνομα μου με φώναξε από τα μεγάφωνα για να μου πει ότι η αποσκευή μου έρχεται...με την επόμενη πτήση! Υπενθυμίζω ότι ήμουν ήδη καθοδόν πάνω από 30 ώρες, φορώντας τα ίδια ρούχα τα οποία πρόδιδαν και τι είχα φάει στο αεροπλάνο (εντάξει είμαι κάπως απρόσεχτος, για να σου λύσω την απορία λαζάνια είχε το μενού). Τελοσπάντων αφού τακτοποιήθηκε το θέμα της αποσκευής (τους έδωσα τη διεύθυνση του σπιτιού όπου θα έμενα και υποσχέθηκαν ότι θα μου την παραδώσουν κατά τις 9.00 το βράδυ - υπόψιν, ήταν ήδη 5.30 το απόγευμα), ξεκίνησα να πάω στο σπίτι.

Η Washington αγαπητέ μου αναγνώστη ναι έιναι μια πόλη για γραφειοκράτες, πράκτορες του FBI και καραβανάδες που εργάζονται στο Πεντάγωνο αλλά δεν παύει να είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πόλη. Για του λόγου το αληθές θα σου παραθέσω πλούσιο φωτογραφικό υλικό στο επόμενο ποστ το οποίο υπόσχομαι ότι θα ακολουθήσει λίαν συντόμως και όχι το 2010!

Έφτασα κάποια ευλογημένη στιγμή στο σπίτι του φίλου Νικ που θα με φιλοξενούσε και αποφάσισα να μην περιμένω την αποσκευή. Μια και δυο λοιπόν πήγα στο ξενοδοχείο που θα φιλοξενούσε το συνέδριο προκειμένου να συναντήσω ένα φιλικό ζευγάρι που είχε κονέ και θα με έχωνε στη ρεσέπσιον ενός από τα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια. Τώρα θα σε γελάσω γιατί δε θυμάμαι ποιό ήταν αλλά σύντομα, μετά από κάποια κρασάκια και με την ευγενική χορηγία του τζετ λαγκ άρχισε να με παίρνει ο ύπνος. 'Ηταν ώρα να αποχωρήσω αλλά προτού πάω σπίτι συνάντησα τον Νικ και πήγαμε για φαγητό. Απορώ πώς τα έκανα όλα αυτά μετά από τόση ταλαιπωρία. Κατέληξα σπίτι όπου φυσικά η βαλίτσα δεν είχε εμφανιστεί και την έπεσα για ύπνο. Κάποια στιγμή στη 1 τα ξημερώματα ξύπνησα από έναν χτύπο στην πόρτα και ανοίγοντας έιδα έναν αξιαγάπητο μαυρούκο (εντάξει αφροαμερικάνο! Ωχοοου) με τη βαλίτσα μου ανα χείρας. Οι δυνάμεις μου δεν επέτρεπαν μπάνιο αλλά τουλάχιστον άλλαξα εσώρουχα...Μετά από 36 ώρες...Το πρωί όμως έκανα ένα απολαυστικότατο μπάνιο και ξεκίνησα νωρίς νωρίς να δω την πόλη του Ομπάμα που ακόμα δεν είχε εγκατασταθεί στο Λευκό Οίκο και στη συνέχεια να κατευθυνθώ στο συνέδριο όπου μιλούσα κατά το μεσημέρι.

Αυτά λοιπόν. Ηθικόν δίδαγμα: από τούδε κι εφεξής υπερατλαντικό ταξίδι μόνο απευθείας (και μια αλλαξιά εσώρουχα στη χειραποσκευή για παν ενδεχόμενον).

Στο επόμενο: Η Washington όπως την είδε ο Μουτσάκος