The love boat

Mε αφορμή ένα παλιότερο ποστ του Dralion το μουτσάκος.μπλογκσποτ δημοσιεύει σήμερα μια ανάρητηση-τομή στα περιβαλλοντικά θέματα.

Ο Μουτσάκος κατά τη διάρκεια της εύκολης και άνετης στρατιωτικής του θητείας στην Πολεμική Αεροπορία (Where the eagles fly) (Ναι ρε, είχα βύσμα, έχεις κανα πρόβλημα;) δεν έχει πολλά και συγκινητικά να αφηγηθεί. Ούτε φιλιές πολλές και στενές μου έμειναν, ούτε ιστορίες από βολές, καψόνια κλπ έχω να θυμάμαι. Μου έτυχε όμως κάτι που ίσως θα ήταν χρήσιμο να συμβεί σε όλους τους Αθηναίους, μάλλον σε όλους τους κατοίκους των ευημερούντων και πλούσιων χωρών τούτης της γης: Μια βόλτα στη χωματερή Άνω Λιοσίων. (Περίμενατε κάτι πιο εξωτικό ε;)

Τον Ιούνιο του 2002 παρουσιάστηκα στη μονάδα μου στο ακριτικό Ζούμπερι (Κ.Ε.Δ.Α. όπερ έστιν μεθερμηνευόμενον Κέντρο Ετοιμότητας και Διασποράς Αεροπορίας, σε απλά Εληνικά θέρετρο αξιωματικών Π.Α.). Ως συνήθως την πρώτη μέρα υπηρεσίες δεν προβλέπονται για το νέο φαντάρο στη μονάδα κι έτσι επειδή δεν είχαν και πολλούς φαντάρους μ' έστειλαν βόλτα με το Πλοίο της Αγάπης (AKA Love Boat), με άλλα λόγια το σκουπιδιάρικο της μονάδας. Η καλοκαιρινή περίοδος δεν είχε αρχίσει ακόμα άρα ελλείψει σκουπιδιών το Πλοίο της Αγάπης πήγαινε στο λιμάνι του (χωματερή Άνω Λιοσίων) μια φορά την εβδομάδα. Στο μεταξύ άραζε σε ένα απομακρυσμένο σημείο της μονάδας για να μην ενοχλεί η μεθυστική μυρωδιά του.

Για όσους γνωρίζουν το Ζούμπερι βρίσκεται στην Ανατολική Αττική ενώ τα Λιόσια στη Δυτική. Κι επειδή έτσι βολεύει ΟΛΑ τα απορριματοφόρα της Αττικής αδειάζουν τα σκουπίδια τους στα Λιόσια. Έτσι κι εμείς διασχίσαμε τη μαγευτική Νέα Μάκρη, την καμένη Πεντέλη, τον εξωτικό Διόνυσο, τη σιχαμένη Εκάλη (να με συγχωρούν τυχόν αναγνώστες του ειδυλιακού κατά τα άλλα προαστείου) και κάποια ευλογημένη στιγμή φτάσαμε στη χωματερή. Υπολογίστε τώρα ότι ΟΛΑ τα απορριματοφόρα ΟΛΩΝ των δήμων της Αττικής εκτελούν καθημερινά παρόμοιο δρομολόγιο.

Φυσικά ο πέριξ της χωματερής χώρος είναι κι αυτός ειδυλιακός και παραδεισένιος: Πλαστικές σακούλες στα συρματοπλέγματα της χωματερής, μεθυστικές μυρωδιές, άλλα Πλοία της Αγάπης να περιμένουν τη σειρά τους κλπ. Όταν κάποια στιγμή φτάσαμε (ο οδηγός είχε παέι πολλές φορές και ήξερε) ανεβήκαμε ένα λόφο (μην αναρωτιέστε, λόφος από σκουπίδια αναμεμειγμένα με χώμα είναι) στην κορυφή του οποίου αδειάσαμε το φορτίο μας, παρέα με εκατοντάδες γλάρους. Κάποια στιγμή δε έπρεπε να κατέβω για να χειριστώ το μηχάνημα και ένιωσα έναν απόκοσμο βουητό και μια συνεχή δόνηση κάτω απ'τα πόδια μου, σαν σεισμό χαμηλής έντασης. Τα υπόλοιπα απορριματοφόρα; Ο λόφος από σκουπίδια; Οι μπουλντόζες που έριχναν χώμα για να καλύψουν τα βουνά από τα σκουπίδια;

Σίγουρα υπάρχουν ειδικοί να απαντήσουν. Αυτό όμως που δε χρειάζεται καμία εξήγηση είναι το γεγονός ότι δεκαετίες κρατικής ανικανότητας και ανθρώπινης αδιαφορίας έχουν μετατρέψει μια όλόκληρη περιοχή της Δυτικής Αττικής σε χωματερή η οποία σε αντίθεση με όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου όχι μόνο δεν πρόκειται να κλείσει αλλά μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Επιπλέον δε ο συνδυσμός αδιαφορίας και ανικανότητας έχει καταδικάσει κάθε σοβαρή προσπάθεια ανακύκλωσης.

Και φυσικά ο κάτοικος του Γραμματικού ή της Κερατέας, όπου σχεδιάζονται εδώ και χρόνια νέες χωματερές δε θα θελήσει ποτέ να δημιουργηθεί χώρος υγειονομικής ταφής στην περιοχή του. Κορόιδο είναι; Ας φύγουν τα σκουπίδια μακριά μου και ας πάνε όπου να ναι. Ακόμα κι αν χριεαστεί να ξοδεύονται τόνοι πετρελαίου για να πανε τα δικά του απορριματοφόρα στην άλλη άκρη της πόλης. Ούτε στην επαρχία η κατάσταση είναι καλύτερη: εκατοντάδες ανεξέλεγκτες χωματερές λειτουργούν ανα την Ελλάδα και αποτελούν αιτές πυρκαγιών τα καλοκαίρια ενώ μολύνουν τα υπόγεια ύδατα.

Ας επιβάλλουν οι δήμοι του Λονδίνου, που παρεπιμπτόντως είναι πολύ πίσω στο θέμα της ανακύκλώσης σε σχέση με άλλες πόλεις της Ευρώπης, μέτρα σύμφωνα με τα οποία οι υπάλληλοι καθαριότητας δε θα αδιεάζουν τους κάδους αν οι σακούλες ξεχειλίζουν για να αναγκάσουν τους κατοίκους να περιορίσουν τα απορρίματά τους.

Ας κατασκευάζουν οι σοβαρές χώρες της Ευρώπης εργοστάσια καύσης απορριμάτων ακόμα και εντός κατοικημένων περιοχών χωρίς αυτό να ενοχλεί στο ελάχιστο τους κατοίκους (σιγά τώρα, τι να μας πουν και οι κουτόφραγκοι).

Γι αυτό λοιπόν, μέχρι να οργανωθούν ομαδικές επισκέψεις στη χωματερή Άνω Λιοσίων για να μάθει και ο τελευταίος κάτοικος της Αθήνας που καταλήγουν τα σκουπίδια του, συνεχίστε να πετάτε αδιακρίτως τα πάντα στον κάδο της πολυκατοικίας σας, ακόμα και τις πλήρως ανακυκλώσιμες συσκευασίες, γιατί εσείς ξέρετε: α) τα Λιόσια είναι μακριά, β) ώχου αδερφάκι μου, εγώ θα σώσω τον κόσμο;

Καλή σας μέρα.